Rozdział 22

- Nieee...! - krzyczałam przez sen. Gwałtownie otworzyłam oczy. Wokół panowała ciemność. Nikogo nie było przy mnie, a co najważniejsze, byłam w szpitalu. Bezpieczna. Z daleka od tego snu, tego koszmaru. Ledwo oddychałam, a serce przyspieszyło puls o kilkanaście razy.

Przez długi czas próbowałam zasnąć, ale na marne. Może i tym lepiej. Co jeśli znów by mi się to przyśniło? Wolałam nie ryzykować. Siedziałam tak aż ktoś nie wejdzie do sali. Cały czas myślałam o tym śnie. Był taki realistyczny, taki prawdziwy. Aż za!

Noc zaczęła ustępować miejsca dniu, a na korytarzu robił się coraz większy ruch. Cała jeszcze roztrzęsiona po koszmarze, leżałam i czekałam aż ktoś w końcu tu wejdzie i się dowiem, że to też nie jest snem.

- Dzień dobry - rzekła radośnie pani Hooch wchodząc do mojej sali. Uśmiechała się promiennie. Jednak mi nie było do śmiechu. Kiwnęłam tylko głową i odwróciłam od niej wzrok.

- Nie śpimy już? - zaśmiała się. "Pani też by nie spała po takim koszmarze" pomyślałam. - Wyspałaś się Angeles? Leki wczoraj dały o sobie znać, nawet lekko majaczyłaś, jak jakaś narkomanka.

- Co? - zdziwiłam się. Nie pamiętałam by coś takiego się wydarzyło.

- To tylko były leki, nie martw się - uśmiechnęła się znowu. Niestety, ale nie potrafiła zarazić mnie tym dobrym humorem. Przed oczami wciąż miałam ten okropny sen. Koszmar! - Ale dziś możesz sobie po odpoczywać. Powiem by ci już podano śniadanie, dobrze?!

Pokiwałam głową.

- Oj, co to ma znaczyć? - zaśmiała się. Czy ona cały czas musi się śmiać, być radosna?! Usiadła obok mnie na łóżku. Delikatnie złapała moją prawą dłoń. - Coś się stało? Wyglądasz na zmartwioną - spytała poważnie. Z twarzy znikł jej uśmiech, a weszła wyćwiczona powaga i skupienie.

- Nic, nic się nie stało - ledwo przeszło mi przez gardło.

- Na pewno?

- Tak, tak - podniosłam się lekko. -

Głodna tylko trochę już jestem.

- Och, to się da załatwić. Zaraz śniadanie się zjawi - zapewniła mnie. Delikatnie pogłaskała mnie po ramieniu, i zniknęła za drzwiami.

Ale tak jak mówiła pani Hooch, śniadanie pojawiło się po kilku minutach. Pielęgniarka położyła tackę na szafce po prawej stronie łóżka i życząc smacznego, wyszła. Spojrzałam na posiłek. Kilka kromek chleba z dżemem truskawkowym i herbata. Typowe szpitalne jedzenie. Na szczęście jadalne. Poczułam jak głód podchodzi mi do gardła. Bez czekania złapałam kawałek chleba i w kilku kęsach go połknęłam. Nie przypuszczałam, że mogę być aż tak głodna. Wzięłam kolejną kromkę i zrobiłam z nią to samo co z pierwszą. Ostrożnie złapałam kubek i napiłam się herbaty. Była lekko gorzka, ale jakoś nie zwracałam na to uwagi.

Nagle drzwi się otworzyły, a w progu stanął German. Zdziwił się lekko na mój widok.

- Nie śpisz już? - spytał podchodząc bliżej.  Wzruszyłam tylko ramionami. - Cześć kochanie - delikatnie nachylił się nade mną i chciał już ucałować mój policzek, jednak szybko cofnęłam głowę. - Coś się stało? - usiadł na łóżku i złapał moją dłoń. - Coś się stało? - powtórzył.

- Nie - odparłam poirytowana jego nachalnością.

- A ja widzę, że tak. Nie mogłaś spać? - dociekał.

- Zostaw mnie w świętym spokoju! - warknęłam zła. German lekko zdziwił się moim zachowaniem, jednak nic nie powiedział. Chciał widocznie przeczekać moją złość. Jednak to szybko się nie stanie.

- Angie, czy coś się stało? Wiesz przecież, że mi możesz powiedzieć wszystko - zacisnął jeszcze bardziej swoją dłoń na mojej.

- Zostaw mnie - wyrwałam mu dłoń i odwróciłam od niego wzrok. Wstał i zaczął krążyć po sali.

- Coś sobie przypomniałaś, prawda? Coś co ci się nie spodobało. Coś przez co mnie znienawidziłaś?!

- A jest w ogóle coś przez co mogłabym cię znienawidzić? - spytałam zdezorientowana jego zachowaniem. Jakby się czegoś obawiał. Przez chwilę zastanawiał się czy coś powiedzieć, jednak odpuścił. Choć szkoda, bo mogło to nas do czegoś po części doprowadzić.

- Nie chcę się z tobą kłócić - rzekł przeczesując włosy. - Nie mam na to ani ochoty ani chęci - spojrzał na mnie poważnie. Ja też nie chciałam się kłócić. A wszystko przez ten sen. Musiałam się na kimś wyładować, a German dał mi tę okazję. - Widzę, że jesz śniadanie - kiwnął głową na kanapki.

- Mhmmm - westchnęłam. Nagle jakoś straciłam cały apetyt.

- To smacznego - rzekł uśmiechając się promiennie i przysiadając się obok mnie, zapominając o ostatnich trzech minutach naszej "rozmowy". Wziął talerz i przybliżył mi go.

- Dziękuję, ale straciłam apetyt - odsunęłam jedzenie.

- Angie musisz jeść, jeśli chcesz jak najszybciej stąd wyjść. Musisz mieć siłę. Na samych tabletkach to daleko nie pociągniesz. Zjedz chociaż kawałek - nalegał. - Proszę.

Czy on naprawdę, aż tak dobrze mnie zna, że wie jak na mnie wpłynąć? Czemu nie mogłam oprzeć się tym jego oczom?

- Och - westchnęłam i wzięłam kawałek chleba. - Grasz nieczysto! - pogroziłam mu palcem i zatopiłam się w dżemie truskawkowym.

- Wiem o tym - szepnął i dał mi buziaka w policzek. - Jeszcze raz, cześć kochanie.

Automatycznie uśmiechnęłam się i spłonęłam rumieńcem.

- Może też się poczęstujesz? - spytałam pokazując na kanapki.

- Nieee.... Olga jak się dowie, a się na pewno dowie, że tu jadłem śniadanie z tobą, to pomyśli, że nie lubię jej kuchni. Wolę się jej nie narażać - zaśmiał się.

- Kto to jest ta Olga? - nie wspominał, żeby mieszkał z jakąś inną kobietą. Przecież to do mnie mówił kochanie.

- Nieszkodliwy dla ciebie obiekt - zaśmiał się.

- Ale ja... - zaczęłam. Tylko co miałam powiedzieć, nie, nie jestem zazdrosna o ciebie.

- Wiem, zazdrość to dziwne uczucie. I trudno się z niej tłumaczyć. Olga to tylko gosposia. Jedynie niebezpieczna może być w kuchni, jak tknie się jej wypieki po kryjomu - zbliżył swoją twarz do mojej. - A tym bardziej, Olga ma już swojego Romea. A ja mam swoją Julie.

- Romea? Julie?

- Hm... Tak się mówi na ukochanych - westchnął i ucałował czubek mojego nosa.

- Dużo osób mieszka lub pracuje u ciebie w domu - stwierdziłam.

- Dużo to aż tak nie - zaśmiał się i wziął z talerza kawałek chleba. - No jestem ja, Viola, ty oczywiście, i Olga. A Ramallo to tylko pracuje. No i jest moim przyjacielem.

- Ramallo?

- Ukochany Olgi - zaśmiał się i wziął kolejny kęs kanapki. - Jak na szpital, to dobrze cię tu karmią.

- Hee - westchnęłam. - Opowiedz mi coś o nich - poprosiłam.

- A co chcesz wiedzieć?

- Wszystko.

- Wszystko - zaśmiał się. - Dobrze. A więc...

I tak przez bite dwie godziny German opowiadał mi o wszystkich domownikach. Miał tylko opowiedzieć o Oldze i Ramallu, ale tak się rozgadał, że opowiedział mi jeszcze o Violi, o sobie też coś napomknął. Z opisu Germana doszłam do wniosku, że otacza się naprawdę kochanymi osobami. Pewnie są nie do zastąpienia. Olgę wyobrażałam sobie jak mistrza kuchni z wielkim sercem. I pewnie tak było, skoro tak się o wszystkich martwiła. Ramallo to taki mały geniusz, ale z dobrym i skrytym sercem. Ukrywać swoje uczucia, to dość straszne - na dłuższą metę. Violetta. German praktycznie cały czas ją wychwalał. Udała mu się córeczka. Zdolna, utalentowana, mądra, z sercem z nie kamieniem.

- Olga cały czas wypytuje się kiedy wyjdziesz.

- Naprawdę?

- Tak. Jest zła, że nie może przyjść cię odwiedzić i przynieść jakiś swoich smakołyków.

- A czemu nie może przyjść?

- Nie bądź zła na to co powiem, dobrze - kiwnęłam tylko głową i czekałam na odpowiedź. - Po prostu, jakby to powiedzieć. Nie chcę byś miała tu jakieś pielgrzymki odwiedzających, więc wyraziłem na to zakaz. W obecnej chwili tylko ja i Viola możemy ciebie odwiedzać.

- Co? Czemu to zrobiłeś? - zaszokował mnie kompletnie.

- Serio, chciałabyś żeby przychodziło tu po niewiadomo ile osób. Mówiły o rzeczach, których ty nie pamiętasz. Nie chcę byś czuła się przygnębiona, czy smutna. Chcę byś jak najszybciej wróciła do nas, do mnie.

- Dziękuję - szepnęłam i przytuliłam się do niego. German tylko przyciągnął mnie jeszcze bardziej do siebie. Przy nim czułam się bezpieczna.

- Za co? - uniósł pytająco brew.

- Za to, że jesteś szczery co do mnie.

- Kocham cię, Angeles - westchnął radośnie.

- German, mam do ciebie pytanie - szepnęłam. - Proszę tylko byś na nie odpowiedział.

- Dobrze. Odpowiem - delikatnie gładził moje plecy.

- Jak to się stało, że... że tu jestem? Co się stało?

- Angie, jest za wcześnie by o tym mówić - szepnął mi na ucho.

- German, obiecałeś, że mi odpowiesz - oderwałam się od niego. - Proszę, powiedz.

- Nie, Angie - spuścił głowę.

- Ale German...

- Angie, nie - warknął. Wystraszona cofnęłam się jeszcze bardziej. - Przysiągłem sobie, że nie pozwolę sobie byś się zadręczała jak to się stało i kto to. To jest przeszłość i nie powróci. Nie będziesz się tym dręczyć. Nie pozwolę - wziął moją twarz w dłonie. - Powiem ci, jak przyjdzie na to odpowiedni czas. Ale nie dziś. Jeszcze nie dziś. Proszę, zaufaj mi ten jeszcze jeden raz.

- Ale German - jęknęłam z łzami w oczach. - Proszę.

Brunet jedynie zaprzeczył głową nie patrząc na mnie.

- Proszę, German - podniosłam jego głowę by patrzył mi prosto w oczy.

- Nie - rzekł stanowczo puszczając moją twarz. - Nie mogę tego zrobić.

Szybko wstał i wyszedł z sali. Nawet nie dał mi nic powiedzieć. Co za świnia! Myśli tylko o sobie. Nawet nie dał wiarygodnego argumentu. Co za samolub. Czy on w ogóle próbuje postawić się w mojej sytuacji? Czy on wie jak to jest nic nie wiedzieć, nic nie pamiętać? Nawet mnie nie wysłuchał do końca! Wyszedł sobie tak po prostu.

******

German wychodzi, a ja przychodzę z kolejnym rozdziałem. 

Dużo dialogów, ale cóż... tak bywa. 

Z okazji zbliżających się świąt Wielkiej Nocy chciałabym złożyć wam najserdeczniejsze życzenia. Żebyście spędzili ten czas w miłym, rodzinnym gronie, by świąteczne potrawy wychodziły wam aż bokami i mokrego dyngusa... 

(nie umiem składać życzeń :/) 

KoMeNtUjCiE !!!

Ściskam - Sanna ;)