Rozdział 21

I tak jak German obiecał, był podczas moich badań. Był tak blisko jak tylko pozwalali lekarze. Nie zostawiał mnie samej. Byłam mu w głębi serca za to wdzięczna. Za tę jego bliskość. Jednak nie wiedziałam dlaczego.

Pani Hooch wyprowadziła mnie na wózku z sali badań. Teraz już wracałam do swojego tu "pokoju". Na korytarzu czekał zdenerwowany German. Uśmiechnęłam się na jego widok.

- I jak? - spytał podbiegając do mnie.

- Niech się pan tak nie denerwuje. Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Najgorsze już za panią Angeles - mówiła pani doktor prowadząc mnie do sali. - Kości dobrze się zrastają. Na dniach zostanie zdjęty gips z lewej ręki. Żebra też się pięknie zrosły. Teraz tylko trochę cierpliwości, i niedługo nas pani opuści.

- To są dopiero dobre nowiny - rzekł German otwierając drzwi mojej sali.

- Taak... - uśmiechnęłam się do niego promiennie. Pani Hooch podjechała wózkiem blisko łóżka i pomogła mi wraz z Germanem usiąść na nim.

- Miłego dnia życzę - rzekła kobieta na odchodne i zniknęła za drzwiami.

- Myślałem, że te badania bardziej cię zmęczą. Widocznie się pomyliłem - rzekł przyglądając mi się.

- Widocznie, tak - zaśmiałam się.

- A jak się czujesz? - spytał. Trochę zdziwił mnie, że znów o to pytał. Przecież już mówiłam. - Ale tak naprawdę. Przede mną nie musisz udawać twardzielki.

- Ale ja nic nie udaję.

- Angie, znam cię zbyt dobrze, by wiedzieć, że udajesz...

- Ale co ty opowiadasz, German! - warknęłam zła.

- Ja mówię samą prawdę. To jak? - uniósł pytająco brew.

- Czuję się dobrze, naprawdę.

- Och, niech ci będzie... Powiedzmy, że ci w to wierzę - zaśmiał się i usiadł obok mnie, obejmując ramieniem. Przyciągnął mnie do siebie. Nie stawiałam się. - Nie mogę się doczekać kiedy wyjdziesz z tego szpitala, kiedy już wrócisz do domu... Nie mam kogo przytulać przed snem, i kogo tulić w śnie. Tęsknię Angeles... Bardzo...

Uśmiechnęłam się leciutko... To było takie słodkie, ale i zarazem smutne. Chciałabym wiedzieć o czym on mówił. O jakim silnym uczuciu. O jak wielkiej miłości. Przywarłam jeszcze bardziej do Germana.

- Kocham cię... - szepnął mi do ucha. Ucałował moją głowę. Jak ja chciałam przypomnieć sobie wszystko. Chciałam wiedzieć czy te słowa są prawdziwe. Mieć stuprocentową pewność. Teraz jedynie mogłam mu wierzyć, i nic więcej.

- German, opowiedz mi coś o sobie - poprosiłam go. - Czym się zajmujesz? Gdzie mieszkasz? Co lubisz? Jak masz w ogóle na nazwisko?

- Hm... Dużo pytań. W ogóle jesteś bardzo rozmowna, w porównaniu z wczorajszym dniem...

- Heee... - westchnęłam. - To się ciesz.

- Cieszę się, i to bardzo. Mam nadzieję, że jutro też sobie porozmawiamy.

- A odpowiesz mi na pytania?

- Pewnie... A więc tak... Nazywam się Castillo, German Castillo. Jestem z zawodu inżynierem, obecnie pracuję nad dość skomplikowanym projektem,  dbam o to by żyło się lepiej. Chcę, pragnę by zostawić ten świat w jak najlepszym stanie dla naszych dzieci, pokoleń... - uśmiechnął się słabo.

- Czyli naprawiasz to co zniszczyliśmy? - uniosłam pytająco brew.

- Można tak powiedzieć... Zależy mi by żyło się lepiej.

- Bardzo to jest szlachetne.

- Do bycia szlachetnym brakuje mi dużo... Naprawdę dużo - rzucił smutno.

- Ale czemu?

- Popełniłem wiele, wiele błędów. Dokonałem złych wyborów.

- Każdy ich przecież dokonuje, i to codziennie... Musimy wybrać źle by się nauczyć wybierać dobrze. Uczymy się na błędach, nieprawdaż?

- Taaak... Prawda... Ale do dziś nie mogę sobie tego wybaczyć. Skrzywdziłem bliskie mi osoby...

- Na przykład kogo?

- Na przykład moją córkę, Violettę. Wywoziłem ją z miasta do miasta. Gdy tylko coś mi się nie podobało, wyjeżdżałem. Zmieniałem tak często miejsce zamieszkania, że nie potrafię zliczyć ile razy. A Viola na tym najbardziej cierpiała. Nie miała normalnego życia. Nie chodziła nawet do szkoły, miała guwernantkę...

- Guwer...coo? - przerwałam mu zdziwiona.

- Guwernantka to taka osoba, która uczy i zajmuje się dzieckiem, taka nauczycielka domowa.

- Ahaa...

- Kontynuując i wnioskując, nie wymieniając dalej. Skrzywdziłem ją, swoją własną córkę. Moje oczko w głowie.

- Ale to już przeszłość?!

- Tak, i bardzo się z tego cieszę. Wszystko uległo zmianie, poprawie. A to właśnie ty wpłynęłaś na mnie.

- Ja? - zdziwiłam się.

- Tak... To ty mnie zmieniałaś. Pokazałaś mi jaki może być świat. Dowiedziałem się co to jest prawdziwa i bezgraniczna miłość. Uświadomiłaś mi bardzo wiele... Mógłbym ci za to dziękować codziennie.

Lekki rumienieć wpełzł mi na twarz. Czemu on musi mnie tak zadziwiać? Czemu nie może mówić o czymś normalnym, o czymś co mnie nie zdziwi, nie zaciekawi.

- Miłość potrafi zmienić człowieka.

- Tak sądzisz? - spytałam. Był to odważny wniosek.

- Jestem pewien w stu procentach a nawet i dwustu - zaśmiał się, i to bardzo uroczo.

- Jesteś bardzo pewny siebie, Germanie Castillo.

- Jak wyjdziesz, to zabiorę cię w podróż. Uciekniemy na jakiś czas stąd. Gdzieś gdzie nikt nas nie znajdzie. Będziemy tylko my, i nikt więcej. Bez problemów, zmartwień. Tylko ty i ja - szepnął mi na ucho.

Zarumieniłam się, a raczej to już spaliłam buraka. Było to naprawdę słodkie i w ogóle urocze, ale... No właśnie, jest ale. Ja nic nie pamiętam. A co jeśli  sobie niczego nie przypomnę? Co jeśli mój zanik pamięci zostanie na zawsze? Jak mam oddawać jego uczucie?

- O czym tak myślisz? - spytał podnosząc się gdy przez dłuższą chwilę nic nie mówiłam, gdy myślałam.

- O niczym - odwróciłam od niego wzrok.

- Nie kłam - ostrzegł mnie. - Widzę to po twoim zachowaniu... Co się stało?

Odwrócił moją głowę do siebie. Zmusił bym patrzyła mu w oczy. " Nie, nie zatracaj się w tych pięknych oczach" powtarzałam sobie. Jednak to było trudne, a nawet prawie niemożliwe.

- Co się stało, że nagle przestałaś się uśmiechać? - delikatnie przejechał kciukiem po moim policzku. Tam gdzie mnie dotknął poczułam dziwne mrowienie. Jakby prąd tam przeszedł. - Ej, mi możesz powiedzieć wszystko. Mogę nie pochlebiać tego, ale zrozumiem.

- German... -szepnęłam. - A co... A co jeśli... - urwałam. Nie mogłam tego powiedzieć. Nie mu. Zezłości się na mnie tylko. Zdenerwuje się i sobie pójdzie.

- A co jeśli..? Dokończ - nalegał.

- A co jeśli... A co jeśli... jeśli... jeśli przegapiłam obiad? - wypaliłam nawet nie wiem kiedy. Nie chciałam go okłamywać, ale nie miałam innego wyjścia. Nie potrzebnie zaczęłam mówić.

- Angie... - spojrzał na mnie surowo. Chyba się domyślał, że to nie w tym problem. - Proszę, nie bawmy się w to... Powiedz otwarcie o co chodzi...

- Ale ja się w nic nie bawię!

- Mnie nie okłamiesz, nie teraz kiedy nie wiesz jak to zrobić bo mnie nie znasz.

- No właśnie, nie znam cię - German wyprostował się nagle jakby ktoś mu w plecy włożył prosty kij. - Skąd mogę wiedzieć, że mnie nie okłamujesz?

- Okłamuję? - zdziwił się. - Angie, jesteś ostatnią osobą, którą bym próbował okłamać. Skąd ci to przyszło do głowy? Czemu tak pomyślałaś?

- Skąd mam wiedzieć, że teraz też mówisz prawdę?!

- Angie? - szepnął lekko wystraszony?. - Angieee...  - złapał się za głowę. - Angie, nie pleć bzdur! Błagam cię!

- Bzdur? - zakpiłam. Czy on w ogóle wiedział o czym mówię? Chyba nawet nie starał się mnie zrozumieć.

- Angeles, moja kochana Angeles - zaczął. Złapał mnie za ramiona. - Kocham cię najbardziej na świecie. Wiem,że ty mnie też kochasz, prawda? - zerknął na mnie z nadzieją w oczach. Chciał bym potwierdziła to co powiedział. Jednak co ja mogłam zrobić?

- German, nie zaczynaj, proszę - szepnęłam bezradnie.

- Nie Angie. Nie odpuszczę. Miłość polega na wzajemnym zaufaniu. Tylko o to proszę, zaufaj.

- Ale jak?

- Angie... Angie, tak po prostu, z serca. Uwierz i poczuj.

Westchnęłam. I co ja mam teraz zrobić? Niby są tylko dwie opcje, ale którą wybrać, która jest lepsza od drugiej? Przymknęłam oczy i chwile się zastanowiłam.

- Powiedzmy, że ci ufam - zaczęłam.

- Powiedzmy?! - oburzył się i wszedł mi w słowo. - Angie, albo mi ufasz i wierzysz, albo nie. Nie ma "powiedzmy"!

- Dobra, ufam ci. Nie wiem czemu, ale nie potrafię ci nie uwierzyć. Pasuje? - warknęłam zła. German nic nie odpowiedział tylko przybliżył się do mnie i pocałował. Krótko, ale czule. - Co to ma znaczyć? - spytałam zdezorientowana jego czynem.

- Zawsze to pomagało ci się uspokoić jak byłaś zdenerwowana, i jak widzę, tym razem też zadziałało - zaśmiał się lekko. - A też to jest taki mały sposób na to byś zamilkła. Czasami potrafisz być nieznośna.

- Hej - jęknęłam i szturchnęłam go w ramię.

- Dobra, dobra... Żartowałem - uniósł w geście obrony ręce.

- No ja myślę. He hee.. - zaśmiałam się i przytuliłam się do niego. Lekko go chyba tym zaskoczyłam. Dopiero po chwili mnie przytulił. Delikatnie pogłaskał mnie po głowie.

- Zobaczysz, wszystko będzie dobrze - szepnął, albo ja niedosłyszałam. Czułam, że zaraz zasnę. Całe ciało zrobiło się dziwne giętkie. Bezwładnie oparłam się o Germana. - Angie? - uniósł moją twarz. Powieki mi się zamykały. - Angie? - szepnął już bardziej wystraszony.

- To pewnie od leków - szepnęłam bezradnie i opuściłam głowę. - Wiesz co German, choć cię nie pamiętam, to kocham cię na zabój. Mam ochotę na ciebie tu i teraz! - zaśmiałam się. - Proszę, uszczęśliw swoją pynie.

- Ciii... Nic nie mów - szepnął mi na ucho. - To tylko skutek uboczny pewnie któryś leków.

- Kocham cię Germanie Castillo... Chcę się pieprzyć z tobą o każdej porze dnia i nocy, w każdym miejscu. Będziemy mieć tyle dzieci ile tylko sobie zamarzysz... Dam ci wszystko. Dam ci całą siebie.

- Dobrze, dobrze... - westchnął bezradnie. - A teraz się połóż. Prześpij się. Odpocznij. Dobrze to ci zrobi.

- Ale ja nie chcę spać - naburmuszyłam się, gdy próbował mnie siłą położyć na łóżku.

- Angie proszę.

- Och dobrze. Zrobię to tylko dla ciebie skarbie - uśmiechnęłam się szeroko i posłusznie położyłam się. Niby nie chciało mi się spać, jednak szybko odpłynęłam do krainy Morfeusza.

- Ej, wjedźmy jeszcze na stację benzynową, kupimy jakieś żarełko - zaśmiała się Patricia.

- Noo...! Właśnie! U nas w domu dokończymy świętowanie! - zatriumfował jej Alex.

Po 10 minutach byliśmy już na stacji benzynowej.

- Gery, idziesz? - spytał Alex dziewczynę o można by powiedzieć fryzurze w nieładzie.

- Z tobą? Wszędzie - zaśmiała się.

- To my, zostaniemy tu - zaśmiała się Patricia spoglądając na Oliver'a.

- Tak to ja idę z wami - zaśmiałam się pokazując na Grey i Alex'a. Szybko wyskoczyłam z samochodu.

- Angie... - zawołała za mną Pati. - Czekaj!

Zatrzymałam się i odwróciłam się do niej.

- Tak?

- Hm... Jakby to powiedzieć, mam nadzieje, że nie czujesz się jakoś dziwnie...

- Jak piąte koło u wozu? - spytałam. - Nie, nie czuję się tak. - odparłam szybko. -  Choć szkoda, że nie świętuje swoich osiemnastych urodzin z Dante, ale wy jesteście moimi przyjaciółmi. Spędzam czas z przyjaciółmi. I jestem szczęśliwa. Bardzo. A teraz - wskazałam na mały sklepik. Patricia uśmiechnęła się szeroko. Dogoniłam Gery i Alex'a. Byli naprawdę śliczną parą. A ich miłość była piękna i prawdziwa.

- Ja idę po jakieś pączki, rogale itp. - rzekłam do pary przy wejściu. - Spotkamy się przy kasie za chwilę.

- Ok  - zawołali jednocześnie i poszli w drugą część niedużego sklepu. Przeszłam szybko między regałami, zapakowałam do reklamówki kilka rogali, pączków i precelków. Skierowałam się w stronę kasy.

- I co tam wzięliście? - spytałam zbliżającej się pary. - Mam nadzieję, że jakieś dobre picie i przekąski.

- No pewnie - zaśmiał się Alex. - Ja tylko biorę to co najlepsze.

Pocałował Gery.

- Hej, amory, koniec tego dobrego - pstryknęłam palcami im przed twarzami.

- Jesteś zła bo nie ma z nami Dante'go - zaśmiała się Gery.

- Wcale, że nie... - wzięłam od nich resztę naszych zakupów. - Wy dokończcie, to co zaczęliście i widzimy się za chwilę przy kasie. - odwróciłam się do nich tyłem. - Wy płacicie! - zawołałam znikając między pólkami prowadzącymi do kasy. Położyłam produkty na blacie i czekałam na gołąbeczki. Dziwne, bo nikt nie stał za kasą. Przecież typowy złodziejaszek już by skorzystał z takiej okazji i ukradł by pieniądze. - Przepraszam, jest tu ktoś! - zawołałam. Zaczęłam rozglądać się.

- Angie? Czemu się nie kasujesz? - spytał Alex podchodząc.

- A jak myślisz? Nie ma tu nikogo chyba, kto mógł by nam pomóc - wzruszyłam ramionami.

- Może na zapleczu? - rzekła Gery pokazując na otwarte drzwi w oddali. Chciałam już iść w tamtą stronę, ale powstrzymał mnie Alex.

- Lepiej będzie jeśli ja to sprawdzę - rzekł wyprzedzając mnie i udając się do drzwi. Uważnie mu się przyglądałyśmy z Gery. Obie się o niego bałyśmy. Po chwili usłyszałyśmy jego krzyk. - Chryste!

- Alex, co jest? - szybko do niego podbiegłam. Jednak to co zobaczyłam, praktycznie ścięło mnie z nóg. Na zapleczu sklepu leżał trup. Cały zakrwawiony. - O matko...

- Wynośmy się stąd! - rozkazał Alex łapiąc mnie za nadgarstek. - Gery, idź do samochodu! - krzyknął do dziewczyny, jednak ta nie zamierzała go posłuchać.

- Alex, my musimy wezwać policję - wyrwałam mu się.

- Nie, a co jeśli ten morderca jest tu nadal!

- To tym bardziej! Ja się go nie boję! - oświadczyłam.

- A powinnaś, widać, że ten ktoś jest uzbrojony, ma broń! - warknął zły pokazując na drzwi magazynu, za którymi leżał, no trup.

Nagle drzwi sklepu się otworzyły, i ktoś wszedł do środka. Było to dwóch mężczyzn. Obaj byli bardzo umięśnieni i groźni. Odruchowo zrobiłam krok w tył.

- Witamy, witamy - zaśmiał się za nami męski głos. Odwróciłam się w tamtą stronę. W drzwiach stał kolejny, trzeci mężczyzna. Był bardzo podobny do reszty, a nawet wydawał się silniejszy. W lewej dłoni trzymał broń, pistolet.

- Myyy... My nie chcemy problemów - rzekł Alex.

- Wiemy o tym - zaśmiał się jeden z nich. Powoli zbliżali się do nas. Każdy ich krok sprawiał, że jeszcze bardziej zbliżałam się do Alex'a.

- Spokojnie - szepnął prawie niesłyszalnie. Czułam, że strach zaraz przejmie władzę nade mną.

- Ale niestety, musimy was zabić - rzekł jeden z nich, mający na twarzy bliznę. - Widzieliście zbyt dużo - wyciągnął zza kurtki pistolet.

- Może się dogadamy? - próbował Alex coś zrobić.

- Nikomu nic nie powiemy - dodałam z nadzieją, że da się ich jakoś przekonać by nas wypuścili.

- Kusząca propozycja. Ale, nie!

"Blizna" szybko doskoczył do mnie, złapał mocno za ramię i pociągnął za sobą.

- Zostaw ją! - krzyknął za nim Alex. Chciał pomóc, ale sam został ujęty. Mężczyzna przystawił mi do szyi pistolet. Oddech przyspieszył mi a nóg to prawie nie czułam, i ledwo na nich stałam. Gery też była tak jak ja uwięziona. Alex'a mężczyzna aż przewrócił i przygniótł swoim ciałem.

- To powiedz, która to twoja dziewczyna? - rzekł oprawca Alex'a. - Blondi czy brunetka?

Alex gwałtownie próbował się wyrwać przeciwnikowi. Nie udało mu się to jednak, a jeszcze został skopany.

- Nie - szepnęłam.

- A więc to ty jesteś tą szczęściarą? - zaśmiał mi się do ucha. Przycisnął mi jeszcze bardziej broń do skóry.

- Będziesz miał okazję patrzeć jak zabijam twoją ukochaną - zaśmiał się szyderczo mężczyzna, który widocznie był ich przywódca, ale też teraz wystawiał na próbę Alex'a.

- Nie! - krzyknęła przez łzy Gery.

- Zostawcie je! - warknął zły Alex.

- Nudzi mnie już to twoje zimne zachowanie. Trzeba cię trochę przykrócić! - krzyknął i kopnął Alex'a w brzuch. Potem kolejny i kolejny raz. Chłopak zwijał się z bólu.

- Zostawcie go! - łkała Gery. Wyrwała się przeciwnikowi i dobiegła do ukochanego. Przykucnęła przy nim. Wzięła jego twarz w dłonie.

- Co to ma być? - warknął "blizna". Odstawił broń ode mnie i wymierzył w parę. Z łatwością pociągnął za spust. Nie jeden czy dwa razy, ale oddał po pięć strzałów na osobę. Krew zaczęła lecieć strumieniami.

- Nieee...! - krzyknęłam przez łzy.

******

Po trochę dłuższym czasie, zawitałam z 21. 

Dużo dialogów, aż za moim zdaniem.

Trochę go spaskudziłam, chyba z cztery razy próbowałam poprawić, zmienić, ale nic to nie dało, więc mamy to oto ^^

A waszym zdaniem, jak wypadła dwudziestka jedynka ??

Ściskam - Sanna ;)

Ps. Do osób, które wybierają się na VL, udanej zabawy!!! Pokażcie, że to w Polsce są najlepsi fani na świecie. 

Aaaa... i pozdrówcie Claritę, jeśli ją spotkacie, bo na bank przyjedzie z Diegusiem... :*