Rozdział 7

Dopóki pamiętam. Koleżanka chciała żebym poleciła jej bloga, bo ma mało wyświetleń.  
Nie jest on nic związany z serialem czy aktorami.
Tu macie link -> Bądź silna
Może komuś się spodoba ;)

Biegłam. Biegłam ile miałam sił w nogach. Jednak z każdym kolejnym krokiem czułam coraz większe zmęczenie. Po chwili, z braku sił, upadłam. Byłam w jakimś dużym pokoju. Zorientowałam się, że jest to salon w domu mej siostry. Nagle ujrzałam Marię i Germana. Po wyrazach ich twarzy wywnioskowałam, że są źli?! Ale czemu? Nie rozumiałam co się dzieje i o co chodzi. Resztkami sił wyszeptałam błagalnie jeden wyraz. Konkretnie imię, imię mej siostry- Marii. Ona tylko wykrzywiła twarz. Chciałam do niej podejść, przytulic się, ale jakaś dziwna siła powstrzymywała mnie. Jeszcze raz zwróciłam się do siostry. Tylko, że tym razem wyszeptałam. – Pomóż.- Maria z niedowierzaniem spojrzała na mnie.

-Mam Ci pomóc? Ja?- zdziwiła się.- A niby dlaczego? Bo co? Bo jesteśmy siostrami? Dla mnie to już nie istnieje!- krzyknęła brunetka. Do oczu napłynęły mi łzy. Powoli zaczęły spływać po moich policzkach.

-W ogóle jak tak mogłaś mnie oszukać? Kłamać? Myślałaś tylko o sobie! Nigdy nie pomyślałaś o mnie! O tym jak się czułam z wiadomością, że niby moja siostra nie żyje, a było inaczej. Rozczarowałam się po Tobie. Sądziłam, że mamy bezgraniczne zaufanie!

Coraz więcej łez płynęło po mojej twarzy. Nie  ścierałam ich, bo po co niby. –I tak właśnie jest!- krzyknęłam z całych sił.

-Nie! Właśnie, że nie! To zaufanie przepadło w dniu, w którym podobno moja siostra zginęła.

-Ale to ja! Angeles! Twoja Roszpuneczka!- krzyknęłam próbując przezwyciężyć to zmęczenie, z którym cały czas muszę walczyć.

-Nie. Moja Angeles „zginęła” wtedy. Ty i może możesz mieć podobne geny co ja. Ale nigdy nie będziesz moją siostrą! Perfidnie mnie okłamałaś! Nienawidzę Cię!- wykrzyczała po czym opuściła salon. Nadal jej słowa do mnie nie dochodziły, ale bardzo raniły. Czemu nie chciała mnie wysłuchać, spróbować zrozumieć, zrobić kroku do szczerej rozmowy, pojednanie, wybaczenia. German, który cały czas nasłuchiwał naszą kłótnię, dopiero teraz postanowił się odezwać.

-Bardzo się na Tobie zawiodłem. A i lepiej będzie jeżeli usuniesz się z naszego życia, a zwłaszcza Marii.-rzekł po czym zostawił mnie samą. Nic nie mogłam zrobić. Nie władałam już nad moim ciałem. Jedyne co to tylko mogłam płakać. Nie rozumiałam o co chodzi. Nie poznawałam swojej siostry. A tak dobrze ją znałam. Nagle cały świat zaczął wirować. Wołałam o pomoc. Nikt jednak mi jej nie udzielił. Krzyczałam…

-Nie!... Nie!... Nie!...- krzyczała Angeles przez sen.- Mario! Proszę wysłuchaj mnie! Ja nie chciałam!

Do pokoju nagle wpadła Maria. Podbiegła do śpiącej dziewczynki.

-Angie. Obudź się.- rzekła brunetka. Delikatnie ją potrząsała. Angeles zaczęła się szamotać.- Zbudź się!- krzyknęła Maria.

-Niee!- krzyknęła Angie po czym podniosła się do pozycji siedzącej. Obudziła się, a po jej twarzy spływał pot. Przez chwilę nie wiedziała co się dzieje i gdzie jest. Zauważyła Marię i od razu wtuliła się w nią. Kobieta delikatnie gładziła ją by uspokoić.

-Nie płacz. To tylko zły sen. Koszmar, który musisz zapomnieć.- rzekła siostra Angeles. Blondynka spojrzała na nią. Ta się tylko delikatnie uśmiechnęła, dając małej dziewczynce otuchy.

-Tak to był tylko zły sen.- rzekła niebieskooka, ocierając spływające po policzkach łzy. Maria odgarnęła niesforny kosmyk włosów opadający na twarz blondynki. Uśmiechnęła się do niej promiennie.

-Połóż się i spróbuj zasnąć.- wyszeptała kobieta.

-Nie dam rady zasnąć. A co jeśli znów przyśni mi się jakiś koszmar?- odrzekła przygnębiona. Spojrzała na siostrę błagalnym wzrokiem.

-A jak zaśpiewam Ci kołysankę to zaśniesz?- zapytała. Blondynka tylko kiwnęła głową na tak. Położyła się na łóżku i zaczęła wsłuchiwać się w słowa kołysanki.

A la nanita nana nanita ella nanita ella

 Mi niña tiene sueno bendito sea, bendito sea

A la nanita nana nanita ella nanita ella

 Mi niña tiene sueno bendito sea, bendito sea

Głos Marii sprawiał, że powieki Angeles z każdym wyśpiewanym słowem coraz bardziej się zamykały. Brunetka kontynuowała dalej śliczną kołysankę.

Fuentecita que corre clara y sonora

 Ruiseñor que en la selva cantando llora

 Calla mientras la cuna se balansea

 A la nanita nana, nanita ella

Skończyła. Zerkła na dziewczynkę. Smacznie spała. Uśmiechnęła się do niej po czym opuściła jej pokój i wróciła do sypialni.

***

Od dnia, od kiedy Angeles odnalazła Marię i z nią została, minęły już cztery miesiące. Angie bardzo szybko się zadomowiła. Każdy dzień, nawet najgorszy, uznawała za wspaniały, bo miała obok siebie Marię i Germana. Ogromnie się z tego powodu cieszyła. Maria tak samo. Czuła jakby odzyskała zmarłą siostrę. Nikt jednak nie wiedział, że Angeles, którą zaadoptowali to ta sama, która „niby” zginęła. Dumnie od ponad trzech miesięcy nosiła nazwisko Castillo. Tylko, że dzień prawdy był coraz bliżej.

***

-Śniadanie!- rozległ się głos gosposi po całym domu. Domownicy zaczęli się schodzić i zasiadali przy stole. Ostatnia przyszła Angeles.

-Dzień dobry.- rzekła radośnie dziewczynka, siadając przy stole naprzeciwko siostry.

-Dzień dobry. Jak się spało?- odparła Maria.

-Dobrze. Miałam taki piękny sen.- zaczęła myślami krążyć w krainie Morfeusza.- Śniło mi się, że byłam księżniczką. Miałam piękny zamek i przepięknego księcia z bajki. I że żyliśmy długo i szczęśliwie.

-To wyspana jesteś.- odparł German. Blondynka tylko przytaknęła głową.

-A pro po. Olgito? Dziś  wieczorem przyjdą do nas goście. Uszykuj dwa dodatkowe miejsca.- zwróciła się brunetka do gosposi.

-Dobrze.- odparła Olga.- A mam coś wyjątkowego przyszykować?

-Nie…  Nie truć się. zrób danie obiadowe i wystarczy.

-Ok.- rzuciła gosposia znikając za drzwiami kuchni.

-A kto ma przyjść?- zapytał się German. Zawsze było tak, że Maria mu mówiła jak ktoś miał ich odwiedzić. Tym razem jednak było inaczej. A Maria wiedziała, że jak mu powie to on się może wygadać.

-Chcę kogoś przedstawić Angie.- rzuciła tajemniczo brunetka.

-Naprawdę? A kogo?- była zdziwiona. Ciekawiło ją kogo chce jej siostra przedstawić.

-To ma być taka mała niespodzianka.

-Ale proszę! Powiedz.- błagała blondynka.

-Nie.- rzekła stanowczo.- Dowiesz się wieczorem.

-Dobrze.- odrzekła smutno.

-Nie smuć się. przecież niespodzianki są fajne.- pocieszył ją German. –A teraz kończ śniadanie. Angie przytaknęła głową. W ciszy skończyli resztę posiłku, po czym się rozeszli. German udał się z Ramallo do gabinetu. Maria wraz z Olgą wyszły z domu do sklepu, a Angeles udała się do swego pokoju. Siedziała przy biurku i malowała Kretkami rysunek. Próbowała na niego przelać swoje marzenia. Nie była jakąś genialną malarką, szkicowała przeciętnie, ale bardzo to lubiła. Zawsze się śmiała, że idzie jej coraz lepiej. Jednak nigdy nie pokazała ich ani Marii, ani Germanowi. Nikomu. To były jej takie wspomnienia, marzenia i sny. Ostatnie pociągnięcie. Skończyła. Na rysunku była ona w pięknej, balowej sukni oraz jej książę ze snów. Jeszcze wtedy nie wiedziała kto będzie tym jedynym i na zawsze. 

Nagle do pokoju weszła Maria. Angeles nawet jej nie zauważyła. Podziwiałam swoje dzieło. Brunetka podeszła do blondynki i stanęła za nią. Zerkła na kartkę.

-Piękne.- wyszeptała. Angie wystraszyła się. nawet nie zauważyła jej. Szybko wzięła rysunek i schowała pod czyste kartki. Nie chciała żeby ktoś to widział.

-Czemu chowasz?- zapytała się kobieta. Angie nic nie odpowiedział.- Pokażesz mi?- dodała. I znowu cisza. Blondynka tylko przecząco kiwnęła głową. Trochę to zdziwiło Marię.- Coś się stało?- zmartwiła się kobieta.

-Nie.- odparła szybko.- Po prostu to są moje rysunki. Takie osobiste. Nie chcę by ktoś je widział.- dodała nieśmiało.

-Dobrze. Pewnie to jest dla Ciebie ważne.- rzekła brunetka siadając na łóżku. Angeles tylko posłała jej słaby uśmiech.- Ale widzę, że coś się jeszcze męczy.

-Powiedz. Miałaś kiedyś przed kimś kogo kochasz, sekret, tajemnicę?- zapytała niepewnie. Usiadła obok siostry i patrzyła uważnie na każdy jej ruch.

-Hm… Nie. A czemu pytasz?- odparła. Przez chwilę myślała co ma jej powiedzieć. Chciała w końcu wykrzyczeć całą prawdę, ale się bała.

-Bo ja tak mam i nie wiem co robić?- odparła Angie.

-Na pewno powinnaś tej osobie o tym powiedzieć.- rzekła Maria przytulając dziewczynkę.

-Ale ja się boję.- wyszeptała.

-Ej… Nie ma się czego bać. Przez takie wyznanie ktoś będzie mógł Cię lepiej poznać.- powiedziała brunetka zerkając na twarz blondynki.- Pokonaj swój strach. Nie bój się.- chciała dodać jej otuchy. Angeles spojrzała na nią. Nagle jakby znikąd nabrała odwagi. Wzięła głęboki oddech. Spojrzą na nią.

-Mario. Bo ja muszę Ci coś powiedzieć. Proszę  Cię tylko, wysłuchaj mnie.- powiedziała powoli. Maria tylko przytaknęła głową.- Chciałam Ci to powiedzieć już dawno, ale nie miałam nigdy odwagi.

-Angie? Spokojnie. Nie denerwuj się tak i powoli powiedz.- rzekła zmartwiona brunetka widokiem zdenerwowanej Angie. Spojrzała jej w oczy. Pojawiały się tam łzy.

-Bo ja… jestem… -zaczęła się jąkać blondynka. Nagle po całym domu rozszedł się dźwięk dzwonka od drzwi i wołanie Olgi.

-Ooo… Już przyszli.- rzekła jakby do siebie Maria.- Dokończymy tę rozmowę później. Dobrze. Teraz chodźmy, bo goście przyszli.- dodała. wstały z łóżka i opuściły pokój. Najpierw po schodach zeszła Maria i się przywitała z przybyszami. Później w salonie pojawiła się Angeles. Zerknęła na gości. Nie mogła uwierzyć, że to…

******

I kolejny rozdział za nami. 

Jak sądzicie. Kogo zobaczyła Angeles?

Co do kolejnego rozdziału. Nie wiem kiedy będzie. Najprawdopodobniej w następny weekend, ale nie obiecuję. Może być później.

Oto piosenka, którą śpiewała Maria -> Kołysanka

Komentujecie - Motywujcie. 

Pozdrawiam - Pitowaaa :)

Ps. Powiedźcie. Dalibyście radę do 14 kwietnia dobić do 2.000 wyświetleń?
Chciałaby mieć taki fajny prezent na imieniny :D