Rozdział 8

Na początku chcę podziękować jednej osobie, która pomogła mi przepisać ten rozdział. Musiała się męczyć z moim nie zbyt ładnym pismem. Dlatego też dla niej dedykuję ten rozdział. Jeszcze raz dziękuję Wiki za pomoc. 



… Później w salonie pojawiła się Angeles. Zerknęła na gości. Nie mogła uwierzyć, że to byli jej biologiczni rodzice. Na twarzy pojawił się mały wyraz złości i nienawiści do nich. Dłonie mocno ścisnęła w pięści. Próbowała się powstrzymać od jakiegokolwiek złego ruchu.

-Mamo, tato to jest Angie. Angie to są moi rodzice.- przedstawiła ich sobie Maria. Chodź tak naprawdę nie musiała.

-Angie.- szepnęła ponaglanie brunetka.   

-Dobry wieczór.- przywitała się z sztucznym uśmiechem.

-Witaj słońce.-rzekła Angelica robiąc ogromny uśmiech, podchodząc do dziewczynki.- Maria dużo nam o Tobie opowiadała. Mówiła, że jesteś ładna, ale widzę , że nie mówiła całej prawdy, bo jesteś przepiękna.- dodała. Próbowała w ten sposób jakby zdobyć sympatię „córki”.

-To co? Zapraszam do stołu.- odparła Maria, przerywając niezręczną ciszę. Wszyscy udali się w kierunku jadalni. Zajęli miejsca. Angeles po prawej stronie miała Germana, po lewej siostrę- Marię, a naprzeciwko Ich. Nie chciała nawet myśleć, że to są jej rodzice. Oni dla niej już nie istnieli. Jedynie w koszmarach i wspomnieniach się pojawiali.

-A więc smacznego życzę.- rzuciła miło Olga kładąc na stół ostatni potrzebny produkt i znikając za drzwiami swej twierdzy. Zaczęli konsumować posiłek. Jedzenie Olgi zawsze było pyszne, ale tym razem było wyborne. Po prostu przeszła siebie. Na początku jakoś rozmowa im się nie kleiła. Ale po czasie nawet to wyszło. Angeles cały czas tylko im się przysłuchiwała. Nie miała zamiaru nic mówić. 

-I co Mario? Myślałaś o tej trasie?- zapytał się starszy mężczyzna.

-Co?! Jakiej trasie?- zdziwiła się blondynka. Zerkła na siostrę. Poczuła strach, że znów je rozdzielą.- Chcesz mnie zostawić?

-Nie Angie.- odparła szybko. Spojrzała na nią. Odgarnęła kosmyk włosów z jej twarzy. –Nic nas nie rozdzieli. Pamiętaj.- pocieszała ją, ale blondynka jakby czuła deja vu.

-Nie! Ja nie chcę znów cierpieć i być sama! – wrzasnęła. Brunetka przytuliła ją. Delikatnie gładziła jej plecy.

-Nigdy nie będziesz sama. Przysięgam.

-Naprawdę?- nie dowierzała. Oderwała się od niej i spojrzała na jej twarz.

-Tak.-szepnęła Maria. Dłonią starła dziewczynce łzy, które pojawiały się na jej twarzy.-Kończ danie.-dodała. Blondynka wróciła do konsumowania posiłku, tak samo jak reszta osób. Dla Angeles każda minuta wydawała się być wiecznością. Czas się jej strasznie dłużył. Chciała jak najszybciej odejść od stołu. Ale nie chciała zrobić Marii przykrości więc grzecznie siedziała. Ciapciała widelcem po jedzeniu. Wszyscy prócz niej radośnie rozmawiali. Odkąd Ich zobaczyła cały czas chciała się zapytać: Czemu? Dlaczego? Czy ją kochali? W końcu zebrała odwagi. Przerwała im rozmowę.

-Opowiecie mi coś o siostrze Marii?- zapytała niewinnie jakby nic złego nie powiedziała. Angelica słysząc to nerwowo przełknęła ślinę.

 -Angie.- szepnął przez zęby groźnie German.

-No co Angie?- zdenerwowała się.-Chcę coś o niej wiedzieć.

-Angeles...-zaczęła Angelica. -Hmm...Mała, słodka, kochana, przyjacielska. Była pilna. Z Marią były nierozłączne. Zawsze chodziła zamknięta w sobie. W takim swoim świecie. Kochałam i kocham ją nadal. Tęsknię za nią.-dodała ze skruchą. Blondynka mocniej zacisnęła w dłoni widelec. Złość w niej narastała widząc jak kłamie. I to prosto w jej oczy.

-Nie! Ty jej nigdy nie kochałaś! Nie tęsknisz za nią!- zaczęła krzyczeć Angeles. Wstała z krzesła.- Kłamiesz!- spojrzała na jej twarz a później przeniosła wzrok na jej szyję. Pamiętała, że kiedyś zawsze miała na niej naszyjnik zrobiony przez nią na jej urodziny. Mówił, że zawsze będzie go nosić. Widać, że kłamała już wtedy.

-Angie uspokój się.-  rzekła Maria głaszcząc po ramieniu dziewczynkę.

-Nie! A gdzie niby jest wisiorek, który od niej dostałaś? Wyrzuciłaś tak samo jak ją z serca!- dodała. ostatni raz spojrzała w oczy Angelici, po czym pobiegła do siebie do pokoju. Rzuciła się na łóżko i zaczęła szlochać. Przy stole zapanowała dość dziwna cisza.

-To ja może pójdę do niej.- stwierdził German wstając od stołu.

- To my już będziemy lecieć.- dodała Angelica. Pożegnali się i opuścili dom Castillo. W tym czasie German wszedł do pokoju siostry Marii. Usiadł na łóżku obok Angie. Słychać było wyraźnie jej szlochanie.Brunet delikatnie dłonią pogładził ją po plecach. Czuł jak drży. W czasie kolacji bacznie obserwował blondynkę. Już wcześniej miał małe podejrzenia co do niej, ale nie miał dowodu i pewności w swoje przekonania. Ale teraz wszystko zaczęło mu się układać w całość. Bardzo jej współczuł tego co musiała przeżyć. Jednak nie potrafił sobie wyobrazić jak się wtedy czuła. Było to dla niego zbyt koszmarne.

-Angeles.- rzekł nieśmiało i cicho. Błękitnooka słysząc pełne swoje imię, strasznie się zdziwiła, ale też i wystraszyła. Odwróciła powoli głowę w jego stronę. Na twarzy miała strumienie łez. Oczy zmęczone, a włosy potargane.

-Jak ty mnie nazwałeś?- odparła próbując ukryć swój strach. Bała się, że on wszystko może już wiedzieć i że powie o tym Marii.

-Angeles.- rzekł.- Przecież tak masz na imię.- dodał robiąc na twarzy lekki uśmiech. Jej przypuszczenia stały się rzeczywistością. Wiedział o jej tajemnicy.

-Ale… ale… jak?- bełkotała.

-Po tej szopce, którą odstawiłaś na dole domyśliłem się. Już wcześniej coś podejrzewałem, ale myślałem, że to tylko jakiś dziwny zbieg okoliczności.- dodał.

-Przepraszam.- wyszeptała cicho. Usiadła na łóżku i próbowała powstrzymać łzy. Bała się mu spojrzeć w twarz, w oczy.

-Ej… Nie masz za co przepraszać.- objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Czuł od niej strach.- Z nami jesteś bezpieczna. Angeles spojrzała na niego. Ogarnęła ją wielka radość.

-Proszę nie mów Marii.

-Nie powinnaś jej oszukiwać. Powinna znać całą prawdę.- odparł z mocnym naciskiem na dwa ostatnie wyrazy.

-Wiem. Ale….ale noję się jej reakcji.- spuściła głowę.- Nie chcę znów jej stracić. Ktoś znów będzie chciał nas rozdzielić. Ja nie chcę tego.

-Och… stawiasz mnie w trudnej sytuacji.

-Proszę nie mów jej.- spojrzała się na niego.- Sama jej to powiem, jak będę gotowa. German przez chwilę się zastanawiał.

-Hm… Dobrze.- odparł widząc błagalną minę dziewczynki. Angie przytuliła go mocno. Cieszyła się, że ma w nim takie duże oparcie. Jeszcze wtedy nie wiedziała, że to z czasem, z biegiem lat, przerodzi się w bezgraniczną miłość. Piękne uczucie, które ich odmieni. Sprawi, że niemożliwe stanie się możliwym. Najskrytsze marzenia się spełnią. Nagle do pokoju weszła Maria. Widząc radosną Angeles, odetchnęła z ulgą. Strasznie się o nią martwiła.

-Tu jesteście.- stwierdziła podchodząc do łóżka, siadając obok dziewczynki. Zerkła na nią. Na twarzy nadal miała łzy, ale uśmiechała się. oczy miała przykryte powiekami. Musiała chyba nie zauważyć jak do pomieszczenia weszła brunetka.

-Nie płacz skarbie.- szepnęła siostra Angie. Starła jej delikatnie dłonią łzy. Odgarnęła za ucho uciążliwy kosmyk, który odczepił się od fryzury dziewczynki. Otworzyła oczy i spojrzała na siostrę, która się uśmiechała. Nadal była w uścisku z Germanem, jednak szybko się z niego uwolniła i przytuliła się do Marii. Kobieta nie wiedziała co powiedzieć. delikatnie gładziła jej głowę. Mijały sekundy, minuty a one jak posągi, nie ruszały się. Jednak po chwili Angeles oderwała się od niej.

-Nigdy mnie nie zostawisz. Będziesz przy mnie. Zawsze.- patrzyła prosto w jej oczy. Mówiła bardzo poważnie. Chciała mieć potwierdzenie.

-Zawsze.- przytaknęła brunetka. W oczach Angie aż ze szczęścia, pojawiły się łzy.

-To co. Jest już trochę późna pora. Czas spać.-stwierdził German.

-Tak. To był bardzo długi i męczący dzień. Blondynka tylko przytaknęła głową. Małżeństwo Castillo wstało z łóżka i udało się do drzwi.

-Poczekajcie.- rzuciła niebieskooka. Wstała z łóżka i podbiegła do nich. Rzuciła im się w ramiona.-Kocham Was. 

******

I kolejny rozdział za nami. Trochę krótki mi się wydaje, ale nie miałam pomysły zbyt na niego :/

Miałam mały problem i musiałam zrobić tak zaznaczone, bo inaczej nie było widać tekstu. Mam nadzieję, że nie utrudniło to czytania. 

Coś w ankiecie się wyrównały głosy. Przez to nie wiem jak mam napisać kolejne rozdziały. Więc głosujcie! 

Pod ostatnim postem z króciutką jednorazówką było bardzo mało komentarzy. Czyży już nie lubicie mego bloga. Nie chcę znów wymuszać komentarzy. Dlatego:

Komentujcie!

Z okazji świąt wielkanocnych życzę wam dużo zdrowi, szczęścia, żebyście je spędzili w gronie rodziny i bliskich itd. Nie będę się rozpisywać. 

A więc wesołego Alleluja !

Pozdrawiam - Pitowaaa :)