Rozdział 13

A ten rozdział dedykuję Miśka Milcia  ;)

Płaczecie? Ja tak. Jeszcze nigdy nie musiałam tego sama opowiadać. Zawsze  Angeles to robiła. Niestety, muszę ją teraz wyręczyć. Dalej Angeles, obudź się. narzeczony czeka. Oh… A tak na marginesie, wybaczcie mi jak coś ominęłam. Próbuję wszystko po kolei wam opowiedzieć, ale zawsze przecież mogę sobie coś ważnego przypomnieć. Jak co to wam Angeles lepiej wszystko przypomni. Ja jestem tylko jej duszą. W obecnej sytuacji, jakoś nie mogę skupić się na szczegółach. Dobra, koniec gadania. Na czym to ja skończyłam? Pogrzeb Marii. Piękna uroczystość, prawda. Ale co z tego, że była to piękna uroczystość, skoro Angeles bardzo cierpiała. A najbliżsi ukrywali przed nią to, że Maria była w szpitalu tuż przed zgonem. Ale jej najbliżsi mają nie jeden sekret przed nią. Ale o tym to już później. Wróćmy do dnia pogrzebu. Tego samego dnia, wieczorem, Angeles miała samolot powrotny do Madrytu. Pożegnała się z bliskimi i już po kilkunastu godzinach była z powrotem w „swoim świecie”.

Obudziła się następnego dnia bardzo późno. Na szczęście nie musiała iść do szkoły. Wstała z łóżka i rzuciła okiem na pokój. Wyglądał tak samo jak za nim dowiedziała się, że jej siostra nie żyje. łóżko stało pomiędzy drzwiami balkonowymi a szafą, a naprzeciwko niego był usytuowany stolik, służący Angie za biurko, nad którym znajdowało się lustro. Ściany były koloru zielonego (podobno każdy pokój w akademiku ma taki kolor, gdyż zielony uspokaja). W końcu pokoju były brązowe drzwi. Podłogę okrywały jasne panele, a na środku był ułożony biały dywan. Angie podeszła do drzwi balkonowych. Z pokoju miała przepiękny widok na Madryt, choć na pierwszym planie znajdował się ogromny budynek szkoły "Royal School of Dramatic Arts", do której uczęszczała. Choć od ponad roku przechadza się korytarzami tego budynku, to w Polowie sal nie była. Nawet nie wiem co się tam znajduje.

Po bladym policzku spłynęła jedna pojedyncza łza. Otarła ją. Odświeżyła się i zeszła do kuchni. W brzuchu jej bardzo burczało. Zaparzyła sobie herbatę i przygotowała kanapkę. Już miała wychodzić z pomieszczenia, gdy w drzwiach stanęła Mercedes. Rudawa dziewczyna, która z niewiadomych dla Angie powodów, nienawidzi jej. Mercedes zaśmiała się pod nosem.

- O… wróciła nasza gwiazda – zakpiła z blondynki. Angie tylko wzięła głęboki wdech, by czasem pod wpływem impulsu, nie zrobić jej krzywdy. Olała to co powiedziała.

- A już myślałam, że skończysz tak samo jak ta Twoja  g ł u p i a  siostra – westchnęła. – Niestety, zawiodłam się – Angie już nie wytrzymała. Odwróciła się do mercedes.

- Nie waż się tak mówić o mojej siostrze! – warknęła zła.

  - Ooo… już się boję – zaśmiała się. – A co mi zrobisz? Naślesz ducha swojej „siostrzyczki” – Angie zacisnęła pięści i stała w miejscu. Zawsze w najmniej spodziewanym momencie mercedes musi się pojawić. -  W końcu wszyscy przejrzą na oczy i zobaczą, że nie masz żadnego talentu – dodała. Angie wzięła talerz z kanapką , herbatę i opuściła kuchnię.

- Tak, uciekaj! Boisz stanąć twarzą w twarz z prawdą! – krzyknęła za nią dziewczyna. Angie znowu olała jej słowa. „ Nie zwracaj na nią uwagi. Ona robi to specjalnie” – pomyślała. Weszła do pokoju. Naczynia położyła na biurku obok sterty jakiś materiałów do szkoły. Usiadła na łóżku. Choć zawsze mieszkała tu sama, jakoś teraz czuła się jeszcze bardziej samotna. Na jednym ze zdjęć uśmiechała się do niej siostra. Jakoś bez powodu odwzajemniła uśmiech. Na chwilę zapomniała o tym tygodniu. O tym co się stało. Wstała z posłania i podeszła do biurka. Wzięła zdjęcie, do którego przed chwilą się uśmiechała. Delikatnie dłonią przetarła wierzch. 

- Niedługo się spotkamy, prawda? – zapytała się fotografii. Wiedziała, że nie dostanie odpowiedzi, ale jakaś cząstka kazała jej wierzyć w spotkanie ze siostrą. – Pewnie w domu, w Buenos Aires, jak skończy się rok szkolny i będą wakacje – zaśmiała się.

- Nie! – warknęła Angie, ale nie ta sama co przed chwilą. Poczuła się jakby w jej ciele żyły dwie osoby, dwie dusze. Różne. Głupia optymistka i jeszcze gorsza pesymistka. – Ona już nigdy… nie spotkamy się na pewno, nie tu, na ziemi. Być może tam, na górze, ale nie tu – załkała. Odłożyła zdjęcie z powrotem na miejsce.

- Po co ja tu przyjechałam? Nie mam żadnego talentu. To Maria robiła ze mnie gwiazdę w oczach innych – westchnęła. – Ja nie mam żadnego talentu.

- To nie prawda – rzekła Patricia. Angie przeniosła na nią wzrok. Stała przy drzwiach. Kruczoczarne włosy miała spięte w kucyka, a na twarzy szczery uśmiech. Oczy przyjaźnie przyglądywały się blondynce. Cerę miała podobną do reszty mieszkańców Hiszpanii. Ubrana była w sukienkę w kolorowe kwiaty i koturny. 

- Co… co ty tu robisz? – zdziwiła się Angeles. Ona i Patricia zbytnio nie rozmawiały ze sobą. Czasami miały razem zajęcia i to stąd się znają.

- Postanowiła przyjść cię odwiedzić. Zobaczyć jak się czujesz – odparła.

- No to widzisz jak się czuję – pokazała na siebie. – Zostaw mnie.

- Nie – odparła stanowczo. Weszła do pokoju i usiadła na łóżku. – Wiem jak się czujesz. Też straciłam siostrę.

- Nie – warknęła Angie. – Ty nie wiesz jak się czuję. Nikt tego nie wie – odwróciła się do niej tyłem. 

- To może mi powiesz jak się czujesz. Wtedy będę wiedzieć.

- Czemu? – zapytała nagle Angie.

- Ale co „czemu”? – nie rozumiała jej.

- Czemu chcesz mi pomóc? Czemu cię to interesuje? Czego chcesz? – spojrzała na Patricie.

- Chcę ci pomóc – spuściła głowę. – Wiem, że jesteś z tym wszystkim sama, a nie powinnaś – wzięła głęboki wdech. – Jak moja siostra umarła, sama musiałam sobie z tym wszystkim poradzić. To jest naprawdę trudne, nawet niewykonalne.

- Dzięki za troskę, ale sobie sama poradzę. Nie potrzebuję pomocy – odparła oschle.

- Właśnie, że jest odwrotnie – upierała się Patricia.

- Nie znałaś wcale mojej siostry, tak samo jak nie znasz mnie. Przechodziłam przez gorsze rzeczy i dawałam sobie jakoś radę. Sama. Bez niczyjej pomocy – wbiła w nią swój wzrok. – A może powiesz szczerze po co tu przyszłaś, co? Chcesz coś wiedzieć o Marii, mieć jakąś jej rzecz?

- Co?! Nieee… Ja nawet twojej siostry nie znam. Nie jestem żadną jej fanką. Słyszałam dwa lub trzy razy jak śpiewa. A tak to, to… nie.

- Naprawdę? – nie dowierzała.

- Tak. Ja nie jestem jak ci wszyscy co uważają, że cię znają, bo jesteś siostrą Marii.

- Yyy… to jest czasami męczące. Podchodzą do mnie ludzie, obcy dla mnie, i zaczynają coś gadać – zaśmiała się Angie. – A ja tylko przytakuję. Czasami nawet nie wiem o co im chodzi. Nie da się ich zrozumieć.

- Niektórzy naprawdę mają kuku na muniu.

- Taaa – westchnęła blondynka.

- To co? Mam sobie tak po prostu iść, czy jednak wolisz bym została? – zapytała niewinnie. Angie bez zastanowienia usiadła obok dziewczyny u ją przytuliła. Patricia lekko się zdziwiła, ale odwzajemniła uścisk.

- To znaczy, że mam zostać?! – zapytała ponownie. Angie oderwała się od niej.

- Tak – uśmiechnęła się do niej. Po chwili obie wybuchły śmiechem.

- Z czego tak właściwie to się śmiejemy? – zapytała Angie.

- Nie wiem – zaśmiała się czarnowłosa. – I to jest w tym śmieszne.

- Dobra. Uspokój się – zażądała Angeles.

- Ok. – opanowała się. twarz przybrała jej poważny wyraz. – Jestem Patricia Marcela Farione – podała jej dłoń.

- A ja Angeles lub jak kto woli Angie. A chcesz znać wszystkie nazwiska jakie miałam czy tylko to, które obecnie używam.

- Chwila – zdziwiła się dziewczyna. – Ty miałaś więcej nazwisk? Ale jak to możliwe?

- A tak jakoś. No najpierw było Saramego, później ,o ile dobrze pamiętam, Carrara, Castillo i teraz znowu Saramego. Wróciłam do tego nazwiska. A więc Angeles „ Angie” Saramego, Carrara, Castillo, Saramego – uścisnęła jej dłoń.

- Łał – odparła z podziwem. – Trochę tego było. Będziesz musiała wyjaśnić mi skąd wzięłaś tyle tych nazwisk – dodała stanowczo.

- Tak, tylko, że nie teraz. Jakoś nie chcę tego wspominać – odparła. Z twarzy znikł jej uśmiech.

- Dobra, nie naciskam. Mamy czas – zaśmiała się.

- Na pewno dużo – podkreśliła Angie. Nagle do ich uszu dobiegło burczenie brzucha blondynki.

- Co to było? – zdziwiła się Patricia. – To tobie tak burczało w brzuchu? – zerknęła na Angie. 

- Chyba tak – szepnęła niewinnie.

- Jadłaś coś?

- Jeszcze nie.

- Co? Marsz do kuchni! – rozkazała jej. – Zagłodzić chcesz się.

- He – westchnęła. Podeszła do biurka i wzięła kanapkę, którą wcześniej tam zostawiła. Odwróciła się do Patrici. – I jak? Zadowolona? – ugryzła kawałek pieczywa.

- Tak – odparła radośnie. Po chwili kanapka Angie zniknęła. Wzięła do ręki kubek z herbatą. Była już trochę chłodna, ale nie przeszkadzało jej to. Upiła trochę cieczy.

- Spryciula -  zaśmiała się Patricia.

- I to nie wiesz jaka – odłożyła naczynie z powrotem na miejsce.

- Czy to znaczy, że mam się ciebie bać?

- Bać? Nieee… no coś ty. Skoro jeszcze tu stoję i z tobą rozmawiam, to chyba znaczy, że nie jestem niebezpieczna.

- Co prawda to prawda – wstała z łóżka. Podeszła do Angie. Złapała ją za rękę. – Chodź. Porywam cię na długi spacer po mieście.

Angie już chciała zaprzeczyć, ale czarnowłosa nie pozwoliła dojść jej do głosu.

- I nie chcę słyszeć, że nie. Idziemy i kropka – pociągnęła blondynkę do drzwi i opuściły jej pokój. A po chwili miały za sobą budynek akademii i szkoły.  

******

Czy trzynastka była pechowa to nie powiem. 

Ale na pewno była nuda. 

TO WIEM.

Dobrnęliście do końca? Jeśli tak to duży szacun!

Co tu jeszcze... 

A już wiem!

ANGIE WRÓCIŁA!!! 

Cieszycie się??? Co za pytanie, co nie? 

A bo bym zapomniała. 

Mamy nową postać. Jak sądzicie kim Patricia będzie dla Angie. Więcej o niej macie w zakładce bohaterowie.

Komentujcie, motywujcie, oceniajcie, polecajcie się i odwiedzajcie.... 

Pozdrawiam - Pitowaaa :)