Rozdział 14

- Wstawaj Angie. No wstawaj! – krzyczała Patricia do ucha blondynki. Od jakiś dziesięciu minut nie mogła jej obudzić.

- Jeszcze pięć minut, mamo – ziewnęła i przewróciła się na drugi bok.

- O nie, nie, nie – westchnęła zła dziewczyna. Pociągnęła za kołdrę i zrzuciła ją na podłogę.

- No przecież mówiłam, że zaraz wstaję – bąknęła zła blondynka. Powoli podniosła się z łóżka. – Zadowolona?

- I to bardzo – uśmiechnęła się szeroko Patricia. – Zapomniałaś, że miałyśmy iść dziś na zakupy. To znaczy, nadal mamy iść – dodała groźnie.

- Źle się czuję. Musiałam chyba coś złapać – chwyciła się Angie ręką za głowę, udając, że ją strasznie boli.

- Ty mi tu nic nie udawaj – pogroziła jej palcem. – Od twojego powrotu tylko raz udało mi się cię wyciągnąć poza mury akademika i szkoły. I to na zmuszony spacer – usiadła obok niej. Spojrzała na przyjaciółkę. – Nadal chcesz się ukrywać przed światem? Wiesz, że to nie pomoże?!

- Może i wiem. Ale będąc tu nadal mam nadzieję, że Maria żyje… - z ciszyła głos. -… że nie zginęła. Wychodząc na zewnątrz, będę musiała stanąć twarzą w twarz z koszmarną prawdą. A ja tego nie chcę – w oczach pojawiły jej się łzy. Wiedziała, że przyjaciółka ma rację. Tak przyjaciółka. Przez ten czas, który minął od ich pierwszej dłuższej i szczerej rozmowy, zdążyły się ze sobą zżyć. A tym bardziej, gdyż Patricia w każdej wolnej chwili starała się o to by czymś zająć lub zagadać Angie, by ta nie myślała o śmierci siostry i wszystkim co się z tym wydarzeniem wiązało. I nawet jej się to udawało.

- Oj dobra. Mam już dość słuchania czego ty nie chcesz. Ja chcę iść na zakupy, więc ubieraj się i za pięć minut widzę cię gotową i pełną życia na dole – powiedziała podchodząc do drzwi. – Pięć minut i ani minuty dłużej – pogroziła i wyszła z pokoju.

I dokładnie po pięciu minutach Angie zeszła do holu, gdzie czekała na nią przyjaciółka. Blondynka ubrana była w czarne rulki i tego samego koloru koszulę, oraz wysokie koturny. Przez ramię miała przewieszoną torebkę. Na twarzy miała przyczepiony uśmiech.

- Gotowa na cały dzień włóczenia się po sklepach. Przymierzaniu niezliczonej liczby par butów, ciuchów, a na koniec nic z tego nie kupować – rzekła zadowolona Patricia.

- Szczerze… Nie – odparła Angie. – Nie mam ochoty na żadne zakupy. Wolę zostać w pokoju ukryta przed światem.

- Och, nie narzekaj – pociągnęła ją za sobą na zewnątrz. –Patrz jaka piękna pogoda. A ty chcesz siedzieć w jakimś tam pokoju.

- No ale… - zaczęła Angie.

- Nie ma żadnego ale – przerwała jej przyjaciółka. – Wczoraj spotkałam się z Alex’em i przekazał mi kasę na zakupy.

- Chwila. Kto to jest Alex? – zdziwiła się o kogo czarnowłosej chodzi/ nie przypominała sobie by Patricia wspominała o jakimś Alex’e.

- Alex to mój brat. No wspominałam ci o nim. Aleksander – podsunęła jej.

- Aha.

- A dzięki temu, że mam kasę, możemy zaszaleć. I to mocno.

- No nie wiem – wahała się Angie.

- O… Tylko nie mów tak. To co mi wczoraj przekazał Alex to nic z tym co mi dają rodzice czy mój kochany wujaszek Ron z żoną. A o dziadkach to już nie wspomnę – machnęła dłonią.

- He… - zaśmiała się cicho Angie.

- I ty mi tu nie marudź – pogroziła jej palcem Patricia.

- Dobrze mamusiu – zachichotała. – Chodźmy już lepiej na te zakupy – złapała ją pod ramię. – Pamiętaj, że przez ciebie nie jadłam śniadania, więc musisz mi to jakoś wynagrodzić.

- Dobrze, dobrze – przewróciła oczami krukoczarna.

Chodziły od sklepu do sklepu. Przymierzały ogromną ilość bluzek, spodni, spódniczek, sukienek i mało co z tego kupowały. Bawiły się. zabierały z wieszaków różne ciuchy, ubierały je, a później porównywały się do przeróżnych znanym im gwiazd. Śmiały się i oddawały kolejne ubrania. Jedna z pracownic, któregoś to już tam sklepu, aż skakała z radości jak Angie i Patricia opuściły miejsce jej pracy. Zahaczyły też o butik gdzie kupowały największe gwiazdy jak Madonna czy Michel Jackson. Przymierzały kreacje, na które nigdy nie będzie je stać. Ale przynajmniej przez chwilę mogły poczuć się jak osoby z czerwonego dywanu. Przez krótką chwilę wstąpiły do kawiarni „Amor” gdzie przekąsiły ciasto „metrowiec” i skosztowały cappuccino, po czym ruszyły na dalsze zakupy.

- To gdzie teraz? – zapytała rozpromieniona Patricia.

- Nie mam pojęcia – westchnęła Angie. W obu dłoniach trzymała cztery torby z zakupami. Przez koszule, bluzki po spodenki, spódniczki i sukienki oraz przeróżne dodatki. – To ty znasz Madryt – dodała.

- Już wiem!- krzyknęła. – Teraz do „Madame Tiffany” – dodała.

- „Madame Tiffany” ? – zdziwiła się Angie. Spojrzała wymownie na przyjaciółkę, by ta jej to wyjaśniła.

- „Madame Tiffany” to ogromny sklep z butami. Znajdziesz tam obuwie na każdą porę roku. A sama Madame Tiffany tak ci doradzi dobrze, że ho ho ho. Ona wie wszystko.

- Wszystko? – przymrużyła oczy blondynka.

- No tak. Dobierze ci tak buty do stroju i wydarzenia, że byś ty nigdy na to nie wpadła. Ona ma po prostu do tego oko i talent – zachwalała kobietę czarnowłosa.

- A skąd masz taką pewność?

- W zeszłym roku, na osiemnastkę Alex’a kupowałam u niej właśnie buty. Noe to, że dopasowała je do sukienki, to jeszcze sprawiła, że momentalnie stałam się wyższa, a nawet i starsza – zaśmiała się. Patricia, choć była niewiele wyższa od Angeles, uważała, że jest niska.

- To idziemy do „Madame Tiffany”.

Po dziesięciu minutach już z daleka widziały ogromny szyld „Madame Tiffany”. Sklep znajdował się na skrzyżowaniu dwóch najbardziej obleganych przez turystów, jak i mieszkańców, ulic Madrytu.

- Witamy u „Madame Tiffany” – zaśmiała się Patricia otwierając drzwi sklepu. Angeles była zdziwiona wyglądem „Madame Tiffany” od środka. Na zewnątrz był to podobny wygląd do każdego innego sklepu. Szyld, oczywiście, miał swój dziwny a zarazem wyjątkowy charakter. Ale sklep w środku nie przypominał tego co widziała wcześniej. Ogromna przestrzeń, wypełniona wysokimi brązowymi regałami z butami na każdą okazję. Zielone ściany przyozdobione były przeróżnymi ozdobami. Wisiały na nich różnorodne plakaty, zdjęcia gwiazd, które odwiedzały ten sklep. Choć półek z butami było bardzo dużo, to i tak przestrzeń między nimi była ogromna. Znajdowały się tam sofy i stoliki oraz lustra. Przy wejściu usytuowanych było kilka kas fiskalnych. Jak przyszło na sklep o wysokim poziomi, pracowali tam sami eksperci w swoim zawodzie. Klienci zawsze wychodzili zadowoleni z zakupów. W pomieszczeniu choć znajdowało się bardzo dużo ludzi, nie panował żaden gwar czy harmider, a miła atmosfera. Jakby się tak lepiej wsłuchać, usłyszałoby się lecącą w tle muzykę.

- Łał – tylko tyle potrafiła powiedzieć.

- To lekko powiedziane – przyznała Patricia. – Ale najdroższe, a zarazem najlepsze buty, znajdują się tam – wskazała na schody, które prowadziły na wyższe piętro. – To tam okupują się największe gwiazdy i nie tylko.

Angie dopiero teraz dostrzegła schody. Spojrzała na nie. Stała na nich starsza kobieta, wyglądająca na pięćdziesiąt lat. Ubrana była elegancko. Na twarzy miała uśmiech, a wzrokiem błądziła po przybyłych klientach. Po chwili „poszukiwań” jej wzrok spoczął na Angeles. Dziewczyna dostrzegła to.

- Ej, Patricia, wiesz co to jest za kobieta na schodach, która cały czas się na mnie gapi – szepnęła Angie.

- Chwila – spojrzała za wzrokiem przyjaciółki. Aż znieruchomiała. – To jest … Madame Tiffany. Założycielka tego sklepu – odparła cicho.

- Ale dlaczego się tak na mnie patrzy? Aż tak kiepsko wyglądam? – dodała po chwili.

- Nieee… Pewnie wzięła cię za kogoś innego. Chodź. – pociągnęła ją za sobą w głąb sklepu. Po chwili obok nich pojawiła się starsza kobieta, która obserwowała Angeles ze schodów.

- Witam – rzekła uśmiechając się do przyjaciółek.

- Pani mówi do nas? – wypaliła szybko Patricia za co dostała z łokcia od Angie.

- Przepraszam za przyjaciółkę – spiorunowała czarnowłosą wzrokiem. – Nie chciała się tak wyrazić. Po prostu… pani nas zaskoczyła – tłumaczyła Angeles. – To pani jest właścicielką tego cudu, prawda? – kobieta tylko przytaknęła.

- Proszę iść za mną – rzekła Madame Tiffany po czym udała się w stronę schodów. Angie i Patricia bez jakiegokolwiek słowa udały się za starszą kobietą. – Bardzo miło mi cię spotkać, Angeles – rzekła spoglądając na blondynkę.

- Yyy… skąd pani wiem jak mam na imię? – zdziwiła się i to bardzo. Nie znała Madame Tiffany, a to jakby wiedziała o niej dużo, a może nawet wszystko.

- Twoja siostra często o tobie opowiadała.

- Opowiadała? – zaskoczyło ją to. Siostra nigdy nie wspominała jej o kimś takim jak Madame Tiffany. 

Znalazły się na piętrze. To miejsce różniło się od tego co widziały niżej. Ściany pokrywała farba odcieniu beżu, zniknęły wysokie regały, a zastąpiły je niższe regały. I w porównaniu z dołem tu nie było tylu ludzi. Widać było, że tu nie spotka się kogoś, z portfelem nie wypełnionym więcej niż 10.000 euro. Na skórzanych sofach siedziały trzy kobiety i coś popijały. Głębiej inne dwie kobiety przymierzały jakieś pary butów.

- Tak. Opowiadała. Często kupowała ode mnie buty – westchnęła.

- Aha. Ale nie rozumiem po co nas tu pani przyprowadziła? – spytała spokojnie Angeles.

- Jak cię zobaczyłam, poczułam się jakbym widziała drugą Marię. Domyśliłam się, że musisz być jej siostrą i chciałam z tobą choć chwilę porozmawiać – odparła kobieta. – Bardzo mi przykro z powodu tego co się stało. Dzień przed tym, rozmawiałam z nią telefonicznie. Miałam dopasować jej buty do stroju. Mówiła, że ma to być coś wyjątkowego. Jakaś chyba niespodzianka. A dziś miała e ode mnie odebrać  - wzięła oddech. – Angeles, przyjmij ode mnie szczere wyrazy współczucia.

 - Yyy… - nie wiedziała co ma powiedzieć. podczas pogrzebu Marii słyszała przeróżne kondolencje i wyrazy współczucia, ale to German lub jej matka rozmawiali z mówcami. Nie przysłuchiwała się dokładnie co wtedy odpowiadali. Kiwnęła tylko lekko głową.

- My już musimy iść – powiedziała nagle Angie. Czuła, że zaraz się popłacze, a nie chciała tego robić na oczach klientów oraz samej Madame Tiffany. Złapała Patricie za łokieć i pociągnęła ją w stronę schodów.

- Ale przecież… - zaczęła czarnowłosa, ale widząc minę przyjaciółki, umilkła.

- Do widzenia – pożegnała się oschle Angeles z starszą kobietą, nie odwracając się do niej. Po chwili były już poza sklepem. Kierowały się w stronę akademika.

- Angie. Angie poczekaj! – zatrzymała ją Patricia. – Co to miało być?

Angie dopiero po chwili spojrzała na przyjaciółkę. W oczach miała łzy.

- Nic – szepnęła. – Chodźmy już lepiej.

- Taaak…. Chodźmy…

Patricia dobrze wiedział, że Angie woli to wszystko przeżywać w sobie. Już kilka razy próbowała żeby jej się zwierzyła, ale Angie była twarda jak orzech. Nie chciała ulec jej namową. Jednak wierzyła, że przyjaciółka w końcu otworzy się na świat.

- Angie! – usłyszały. Spojrzały w stronę skąd pochodził głos. Angie nie mogła uwierzyć własnym oczom. Przed nią stał/a…

******

Hola, hola, hola!!!

Żyję, żyję!!!

Trochę późnej, ale nie będziecie się na mnie gniewać. 

Dużo opisów jednak wyszło. Waszym zdaniem dałam z tym sobie radę? 

Szczerze dla mnie to jest najgorsze. 

Kogo spotkała Angie i Patricia? 

Germana? 

Ramalla? 

Pabla?

Czy może kogoś innego?

Jak sądzicie?

Odpowiedź poznacie w najbliższym, piętnastym rozdziale. 

A jeszcze jedno pytanko. Ostatnio pracuję nad długaśną jednorazówką. Jeszcze nawet do połowy nie doszłam a już dość dużo jej mam. 

Wolicie poczekać na całą, mega długaśną, czy chcecie żebym ją podzieliła na kilka części i dodała przed kolejnym rozdziałem?????

Ooo... i z całego serducha dziękuję wszystkim, którzy wchodzą na bloga i czytają, a w szczególności tym co komentują ;) 

KOCHAM WAS LUDZISKA <3   

A więc do przeczytania niebawem :D

Pozdrawiam - Pitowaaa :) 

Ps. Jak zwykle się rozpisałam, ale nie macie mi tego za złe? Prawda?!