Rozdział 16

Nikt by nie pomyślał, że bliskość Pabla może aż tak pomóc Angie. Jedna osoba a pomogła jej wrócić do dawnego bycia. Jednak ich długoletnia przyjaźń przełożyła się nie tylko na korzyść Angeles, ale także i Pabla. Chłopak był oczarowany nią wcześniej, a teraz po prostu przekonał się, że ją kocha. A jeszcze dzięki projektowi, który wykonywali razem ze szkołą Angie, mógł się do niej zbliżyć i przekonać ją bardziej do siebie. Nowoczesna adaptacja „Romea i Julii”, gdzie byli tytułowymi bohaterami, można, że powiedzieć, że spadła mu z nieba.

Niestety czas pobytu Pabla i wszystkich ze Studia, szybko się kończył. Ich spektakl okazał się trafem w dziesiątkę. Wszystko było idealnie zinterpretowane, a sami „aktorzy” bezbłędni. Każdy mógł mówić, że dołożył się do tego sukcesu jakąś cząstkę siebie. Wszyscy byli z siebie dumni, tylko nie Angeles. Jakoś jej się nie chciało być „gwiazdą”. Każdy w wolnym czasie mówił, że go ludzie rozpoznawają, że rozdają autografy, a ona wolała chować się po kątach i nikomu się nie pokazywać. Lubiła po prostu nurkować we wspomnieniach. Choć niektóre były dla niej bardzo bolesne i wylewała przez nie tuziny łez, nie przestawała. Ten świat, który ją otaczał, był dla Angie jakoś dziwnie obcy. A przecież nie powinien. Była niby jego częścią a czuła się w nim jak kosmitka. Zrozumiała przez to wszystko, że jej jedynym dom jest w Buenos Aires. W miejscu gdzie kochała się budzić i zasypiać. Gdzie miała rodzinę. Choć nie jest już tego tak pewna.

Od czasu pogrzebu Marii nie miała żadnego kontaktu z matką, Germanem czy swoją siostrzenicą – Violettą. Chciała się choć trochę dowiedzieć co u nich. Jak się trzymają. Niestety każda próba kontaktu kończyła się niepowodzeniem. Nie miała pojęcia czemu. Wsiadła by w samolot, ale nie mogła opuścić zajęć. Już i tak dużo ich opuściła. W duchu powtarzała sobie, że jeśli skończy tę szkołę doskonale, ta Maria, gdziekolwiek jest, będzie z niej dumna. Tym bardziej, że to ona poleciła jej tą szkołę. Jednak do końca szkoły jeszcze daleko.

„Ciekawe co tam u Violi? Jak się trzyma? Tęskni za mamą?... ‘’ myślała Angie póki Patricia nie wyrwała jej z swojej podświadomości.

- Co? – jąknęła.

- Co? To ja się pytam, co? Cały czas o czymś, albo o kimś myślisz.

- Yyy… przepraszam – odparła Angie.

- Nie słuchałaś mnie jak ci opowiadałam o tym, co mi się przytrafiło, to przynajmniej może mi powiesz o czym tak myślisz – spojrzała na nią uważnie. – Tylko nie mów, że o „Pablu’’ – wtrąciła szybko.

- O Pablu? Nieee… - zaprzeczyła szybko. – Czemu miałabym o nim myśleć? – zaperzyła się.

- No bo ostatnio dużo spędzałaś z nim czasu i w ogóle…

- Pablo i ja jesteśmy tylko,  t y l k o  - podkreśliła widząc minę Patrici. – przyjaciółmi. Nic więcej.

- A mi się wydaje, że ludzie, którzy się całują, muszą jednak coś do siebie czuć.

- Hee… co ty mówisz? – zdziwiła się Angie. Lekko się zarumieniła. – A tak w ogóle to te pocałunki były na potrzebę spektaklu. Tylko i wyłącznie.

- Taaa… - przewróciła oczami Patricia. – To dlaczego się rumienisz?

Angie szybko złapała dłońmi swoje różowiutkie policzki.

- Ha! – zawołała triumfalnie przyjaciółka Angie. – Mam cię! Ty czujesz coś do Pabla! – Angie już chciała zaprzeczyć, ale Patricia jej na to nie pozwoliła. – I nawet nie zaprzeczaj – pogroziła jej. – Miłość to jest wspaniałe uczucie.

- Ha ha – zaśmiała się sucho. – Koniec tematu.

- Angie i Pablo! – zaśpiewała głośno. – Pablo i Angie!

- Stop! Koniec, koniec tego tematu – uciszała ją Angie. – Nie gadamy już o tym.

- Och, dobrze – zaśmiała się Patricia. – To o czym tak myślałaś, skoro nie o Pablu? – uśmiechnęła się szeroko.

- Szczerze to o rodzinie – rzekła smutno. – Nie mogę się z nimi skontaktować. Próbowałam na różne sposoby. Nic. Nie wiem co mam robić.

- A sprawdzałaś w Internecie? Może tam jest jakiś do nich kontakt – zaproponowała Patricia.

- Taaak. I to też nie dało rezultatów. Ostatnio jak dzwoniła moja matka mówiła coś, że German z Violą gdzieś wyjechał. Tak po prostu. Może też zmienił numer telefonu?

- Być może. Ale po co miał by też to robić? Wtedy musiałby każdemu kto miał jego stary numer, dawać nowy. To bezsensu.

- To ja już nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi – westchnęła smętnie Angie.

- Wszystko się niedługo wyjaśni, zobaczysz – przytuliła Patricia przyjaciółkę.

- Szkoda, że już musicie wracać – westchnęła smutno Angie żegnając się z Pablem. – Jeszcze tyle ci nie powiedziałam.

- Nie martw się. zdążysz – zapewnił ją chłopak.

- Dziękuję – przytuliła go mocno. – Za wszystko – dodała szeptem. Pablo pogładził ją tylko po plecach. Chyba nie wiedział co ma powiedzieć. odsunął się lekko od Angie, wziął jej twarz w dłonie i pocałował. Dziewczyna była tym lekko zaskoczona. Cały czas sądziła, że łączy ich tylko przyjaźń. Tylko to. A teraz, Pablo ją całuje a ona nie ma nic przeciwko. Wręcz jest z tego zadowolona. Zaczęła odwzajemniać pocałunek. Najpierw niepewnie, ale z każdym muśnięciem coraz bardziej czule i namiętnie. Pablo, widząc, że ukochana nie sprzeciwia się, wplótł dłonie w jej blond loki i pogłębił pocałunek.

- Będę tęsknił – szepnął odrywając się od Angie i stykając ich czoła. Blondynka miała nierówny, przyspieszony oddech. Przymknęła oczy.

- Ale niedługo się zobaczymy – westchnął bardziej próbując siebie przekonać niż ją. Po policzkach Angie spłynęły łzy. Pablo szybko je starł. – Obiecuję – dodał i odszedł w stronę grupki uczniów ze Studia, którzy czekali na odprawę bagaży. Odwrócił się i uśmiechnął się do niej. Nie chciała by leciał, by wracał do ojczyzny. Wolała by został z nią, tu gdzie jest. Bała się, że wróci ta Angie sprzed jego przylotu. Starła ostatnie łzy, uśmiechnęła się i pomachała mu na pożegnanie. Dopóki, nie zniknął jej z oczu, stała i lekko uśmiechała się. jednak kiedy samolot z Pablem na pokładzie odleciał, zrozumiała, że czas wracać do akademii.

A później… no właśnie, co było później? Ja… nie. Ang… ona… yyy… 

Nie wiem. Nie mam bladego pojęcia co działo się dalej. Nic nie kojarzę. 

Brak znajomych twarzy. 

Zero. 

Pustka. 

Wielka pustka! 

Nie mam pojęcia czemu? 

Ale… chwila! Czemu moje ręce są przezroczyste? Tak samo stopy! Co się dzieje? 

Czy ja znikam?! 

Nie… Ja nie chcę odchodzić! Mam jeszcze tyle rzeczy do zrobienia! 

Nie, nie, nie! Moje… Moje… Nie-e-e! Ja zni-i-kam-m-m…

******

Och... i kolejny rozdział w tym tygodniu...

Lekko dziwny i w ogóle nie podoba mi się, ale czasami musi być i też taki ;)

Na rozdział 17 planuję małe zmiany, więc bądźcie czujni....

A jeżeli chcecie rozdział 17 szybko to pod tym musi być 6 (moja ulubiona liczba) komentarzy.

Pozdrawiam - Sanna :D

Rozdział 15

(…) - Angie! – usłyszały. Spojrzały w stronę skąd pochodził głos. Angie nie mogła uwierzyć własnym oczom. Przed nią stał Pablo. Pablo Galindo – jej przyjaciel jeszcze ze Studia 21 w Buenos Aires. Znali się bardzo dobrze. Od czasu kiedy Angie wyjechała do Madrytu, kontakt niestety im się urwał. Chłopak podbiegł do blondynki i mocno przytulił ją do siebie.

- Angie – powtórzył z wielką ulgą.

- Pablo – odparła Radoście. Wywinęła się z ramion przyjaciela i spojrzała na niego. – Pablo, ale… co ty tu robisz? Jak? – zaczęła go wypytywać. Dziwiła się, że jej przyjaciel jest w Madrycie a nie w rodzinnym mieście gdzie się ostatnio żegnali.

- A czy to ważne – uśmiechnął się ukazując rząd zębów.

- Ekh… - chrząknęła Patricia. Dopiero teraz Angie przypomniała sobie, że przyjaciółka stoi tuż obok niej.

- Pablo to jest Patricia, moja przyjaciółka… - wskazała na dziewczynę.

- Chyba najlepsza przyjaciółka – podkreśliła czarnowłosa. Wyciągnęła rękę do Pabla.

- Patricia to jest mój przyjaciel, jeszcze z Buenos Aires, Pablo – chłopak uścisnął wyciągniętą dłoń.

- Miło mi – tylko tyle rzekł. – Angie… masz chwilę? – zwrócił się do blondynki.

- Yyy… - pokazała mu na torby.

- Uhr… - westchnęła Patricia. – Proszę, masz ją na wyłączność – wzięła torby Angie w dłonie. – Do akademii nie jest daleko, poradzę sobie.

- Dzięki – uśmiechnęła się promiennie do niej Angie.

- Tylko ma wrócić trzeźwa i przed dwudziestą – zaśmiała się Patricia i pogroziła mu palcem Pablu. – Pamiętaj!

- He… He… - zaśmiała się sztywno blondynka. – Bardzo śmieszne – szybko spoważniała. Złapała Pabla za ramię i pociągnęła. – Chodźmy lepiej.

- Taaak – zaśmiał się.

Szli alejkami parku, rozmawiając i wspominając stare czasy.

- Fajna ta twoja przyjaciółeczka – przyznał w pewnej chwili. – Jak na pierwszy rzut oka.

- Patricia jest… oryginalna. Ma bardzo dziwną, w dobrym znaczeniu tego słowa, osobowość.

- Niech zgadnę. Jest zabawna, nadpobudliwa i wszędzie jej pełno – wyliczył jej.

- Ej, skąd to wiesz? – zdziwiła się.

- Zgadywałem – odparł niewinnie, robiąc głupkowaty uśmiech

- He… He… wszechwiedzący Pablo się pojawił.

- Ale to akurat prawda.

- Ah tak – zatrzymała się i spojrzała na niego. – To o czym teraz myślę, Wszechwiedzący Pablo?

- O tym, że jestem zabójczo przystojny i boisz mi się o tym powiedzieć – uśmiechnął się łobuzersko, pokazując białe zęby.

- Ale z ciebie skromniś- prychnęła i ruszyła dalej alejką.

- Panna obrażalska – mruknął pod nosem. Jednak Angie tego nie usłyszała.

- A tak w ogóle, to co ty robisz w Madrycie?

- Przyleciałem odwiedzić starą przyjaciółkę.

- Taaa… jasne… - nie wierzyła mu.

- Po części to jest prawda.  Jakiś czas temu Antonio, dyrektor Studia…

- Przecież wiem kim jest Antonio – wtrąciła.

- … przekazał nam informację, że będzie wyjazd do Madrytu. To pomyślałem, że przylecę, odwiedzę starą kumpelę, która przez cały ten czas, nie kontaktowała się ze mną. Nawet nie wiedziałem, że w zeszłym tygodniu byłaś w Buenos Aires. Dopiero zobaczyłem cię na pogrzebie z Germanem… - urwał widząc łzy w oczach Angie. Nagle pożałował tego co powiedział. Powinien najpierw pomyśleć a później mówić, a nie na odwrót. – Angie… ja przepraszam… - wyjąkał. Przeczesał włosy dłonią. Nie wiedział co ma zrobić czy powiedzieć. – Ja nie powinienem…

- Tak. Nie powinieneś – odparła stanowczo, zaciskając mocno pięści, że paznokcie wbijały jej się w skórę, zostawiając po sobie słabe ślady. Ale to sprawiało, że choć trochę powstrzymała się przed rozpłakaniem się przy Pablu i przechodniach.

- Yyy… ja… yyy… przykro mi z powodu Marii – powiedział w końcu. Cały czas myślał czy ma to powiedzieć, czy też nie. Angie nic nie odpowiedziała. Patrzyła się przed siebie, gdzieś w dal. Przez chwilę zapanowała cisza.

- Jak się trzymasz? – zapytał się Pablo niepewnie.

- A nie widać! – warknęła. – Świetnie!

- Ej… ale nie musisz się tak wydzierać- przyjął pozycję obronną, jakby za chwilę Angie miała go zaatakować. – Ja się tylko spytałem jak się masz z tym wszystkim, a ty na mnie naskakujesz.

- Zadajesz takie głupie pytania. Jak się masz? – zakpiła. – A twoim zdaniem jak się niby mam czuć. Straciłam siostrę, straciłam Marię – potok łez wydobył się z oczu Angie, spływając po policzkach. Pablo bez słowa podszedł do niej i przytulił ją do siebie jak najmocniej. Jeszcze bardziej zaczęła płakać.

 - Nie płacz, Angie, nie płacz – błagał ją, gładząc delikatnie jej plecy. – Cii… Wszystko będzie dobrze – chciał ją podnieś na duchu. Oboje jednak wiedzieli, że to są tylko puste słowa. – Hej, proszę Angie, proszę nie płacz – próbował ją uspokoić. Jednak widząc, że Angie go nawet nie słucha, odpuścił sobie to. – A wypłacz się porządnie – westchnął przytulając dziewczynę jeszcze bardziej do siebie.

Stali tak przez jakiś czas. Żadne z nich nie sprawdzało, która jest godzina. Nawet nie zamienili zdania. Przechodnie mijali ich przyglądając im się uważnie. Jednak z każdą minutą było coraz mniej spacerujących czy wracających z pracy osób. Słońce za to było coraz niżej i już za chwilę, za moment, miało się schować za horyzont, dając szansę pojawieniu się granatowemu niebu z niezliczonymi gwiazdami. Wiatr się ochłodził, a jego siła lekko się zwiększyła.

Płacz Angie powoli ucichł, a oczy przestały produkować łzy. Wyrównała swój oddech i wyplątała się z objęć Pabla. Spojrzała na niego, słabo się uśmiechając. Złapała jego dłonie. Nadal były ciepłe, a skóra delikatna.

- Dziękuję – szepnęła. Pocałowała go czule w policzek. – Pa.

I odeszła zostawiając go samego. Jakoś nie potrafiła mu nic więcej powiedzieć. Szybkom krokiem wróciła do akademii. 

******

Rozdział króciutki, niestety :( 

Nudny też...

Ale jest :) 

A u góry jest mała ankietka dotycząca rozdziałów. 
Proszę o zapoznanie się z nią i głos...
Od jej wyniku będzie zależeć to co dodam jako następne, czy jednorazówki część 2 czy rozdział 16
A teraz zachęcam do komentowania, motywowania i itp.


Pozdrawiam - Sanna :D

Jednorazówka : "Lepiej późno niż wcale" cz.1

- Nie, nie nie - powtarzałam schodząc po schodach. za mną szedł German i próbował mnie przekonać bym pojechała z nim i Violettą na 50- lecie małżeństwa jego rodziców.

- Ale Angie... - nalegał. 

- Nie. I to jest moje ostatnie słowo – odparłam stanowczo. German podszedł do mnie od tyłu i uwięził w szczelnym uścisku. Głowę oparł mi na ramieniu.

- A gdybym Cię ładnie poprosił – szepnął mi do uch.

- Nie – odparłam, ale już mniej pewnie.

- Ale pomyśl. Pojechalibyśmy kilka dni wcześniej. Zwiedzilibyśmy wyspę, spędzili kilka dni ze sobą. Tylko ty i ja – zamruczał jak kot mi do ucha.

- Ja, ty i cała twoja rodzina, jakbyś zapomniał – przypomniałam mu.

- Ale przecież moja rodzina nie będzie za nami chodzić. A po za tym jak my dolecimy na Hawaje, oprócz moich rodziców, Violetty i personelu, który się tym wszystkim zajmuje, nikogo więcej nie będzie.

- Nie, German, nie… - próbowałam wyrwać się mu z uścisku, ale on zamiast mnie puścić, trzymał mocniej. Po chwili zaczął obdarowywać moją szyję namiętnymi pocałunkami. W miejscu gdzie dotknął mnie swoimi ustami, czułam ogromne pieczenie. Chciałam jednocześnie by przestał, bo mogłam mu ulec i się zgodzić na ten wyjazd, ale też by nie przerywał. Kochałam dotyk jego ust.

- To co? – oderwał swoje usta od mojego obojczyka. – Pojedziesz ze mną?

- Wiesz, że grasz nieczysto?

- Naprawdę? – udał zdziwionego. – Nie wiedziałem – znowu zamruczał mi do ucha. Lekko je nawet przygryzł. Westchnęłam z rozkoszy. – Czy to znaczy, że zmieniasz zdanie?

Udało mi się do niego odwrócić. Jego ręce nadal trzymały mnie w szczelnym uścisku, a nasze ciała stykały się w kilku miejscach. Zarzuciłam mu ręce na szyję.

- Jesteś okropny – zaśmiałam się.

- To znaczy, że… - zaczął, ale mu przerwałam pocałunkiem. Delikatnie musnęłam jego wargi. Po chwili pogłębiłam pocałunek. Był łapczywy i pełen spontaniczności. Jednak szybko go zakończyłam. Oderwałam się od bruneta.

- Trzeba by było się spakować, nie sądzisz?

German ponownie mnie pocałował. Był to zaledwie ułamek sekundy.

- To chodźmy – uśmiechnął się.

Trzy dni później, po południu, siedzieliśmy z Germanem i Violettą w samolocie na Hawaje. Ja zajęłam miejsce przy oknie. Szczerze to nie wiem czemu. Obok mnie siedział German. Violetta zajęła natomiast miejsce przed nami. Oparłam głowę na ramieniu ukochanego. Objął mnie ramieniem i przyciągnął jeszcze bliżej siebie. Swoją głowę oparł o moją. Czułam jak delikatnie kciukiem gładzi moje ramię. Siedzieliśmy tak przez dłuższy czas. Nie odzywając się. nie potrzebowaliśmy tego.

Podniosłam głowę i spojrzałam na niego. Jego czekoladowe tęczówki całkowicie mnie zahipnotyzowały.

- Kocham cię – szepnęłam.

- Ja ciebie też kocham.

Wolną rękę położył na moim policzku. Czułam, że skóra w tym miejscu zmienia barwę na różową. Przybliżył się do mnie i delikatnie, ale czule pocałował. Czułam się jakby cały świat przestał istnieć. Jakby czas stanął. Zapomniałam na ten moment, na tę chwilę, o tym, że jesteśmy nie wiadomo ile nad ziemią, czy to, że przed nami siedzi Violetta, i że w każdej chwili może się do nas odwrócić i zobaczy jak się całujemy. Choć, nie pierwszy raz German okazywał mi uczucia publicznie, ale jakoś peszyłam się kiedy widziała to moja siostrzenica. Z rozmyśleń i pocałunku wyrwał mnie głos Violetty.

- Ooo… - dobiegło do moich uszu. Oderwałam się od ukochanego i spojrzałam na dziewczynę. Odwróciła się do nas i podpierała się na oparciu. – Jakie to słodkie – westchnęła. Lekko się zarumieniłam. Chciałam już usiąść prosto w fotelu, ale German mnie powstrzymał i jeszcze bardziej mnie przyciągnął do siebie.

- Chciałaś coś ode mnie Violu? A może od Angie? – zapytał się German córki.

- Nieee… Po prostu zaczęła mi się strasznie nudzić i pomyślałam, że odwrócę się do was.

- Aaaa… Już myślałem, że coś się stało – odparł z ulgą mężczyzna.

- Żałuję, że dosłyszeliście moje westchnienia. Tak miło patrzyło mi się na to jak sobie najpierw wyznaliście miłość a później pocałowaliście się. czułam się jak w filmie, takim romantycznym – poczułam AK moje policzki czerwienią się coraz bardziej. Trochę dziwnie się czułam z tym co powiedziała przed chwilą Viola. Tym bardziej, że byłam nadal wtulona w Germana, a Viola na dodatek widziała jak się całujemy.

- Słodko wyglądasz z tymi różowiutkimi wypiekami – szepnął mi do ucha. Lekko się zaśmiałam.

- W stu procentach zgadzam się z tatą – powiedziała Viola. Nie wiedziałam czy mam coś odpowiedzieć, czy też nie. Jeśli tak to co. Nie miałam pojęcia.

- No i popatrz Violu jak nam onieśmieliłaś biedną Angie – zaśmiał się German.

- Ha… ha… ha – odparłam odrywając się od niego. – Bardzo śmieszne. Naprawdę bardzo.

- No, ale to prawda. Zawsze jak zauważysz, że widziałam jak okazujecie sobie z tatą „uczucia” to ty Angie rumienisz się, czasami aż za bardzo, no i odbiera ci mowę – odparła dziewczyna.

- No… bo… yyy… ja… - nie mogłam skleić porządnego zdania.

- Oj dobra Angie. Nie tłumacz się – rzekł German. Nagle mnie pocałował. Ale nie tak jak przedtem, delikatnie i czule, tylko bardziej agresywniej i namiętniej. Czułam, że zaczynam się rozpływać pod wpływem jego ust. Nagle przypomniałam sobie, że na to wszystko patrzy Violetta. Chciałam przerwać to wszystko, ale German nie odpuszczał. Jedną dłoń wplótł w moje loki, a drugą trzymał moją twarz. Myślał pewnie, że zaraz mu się wyrwę. I się nie mylił. Ale skoro on nie miał problemu z całowaniem się na oczach własnej córki, to czemu ja bym miała mieć. Zarzuciłam ręce na jego szyję i jeszcze bardziej zmniejszyłam dzielący nas dystans. Miałam gdzieś, że ktoś może nam się przyglądać. Po chwili przestałam odwzajemniać pocałunek. Nie mogłam dobrze złapać oddechu.

- German… nie… mogę… oddychać… - wysapałam pomiędzy kolejnymi jego muśnięciem. Od razu oderwał się ode mnie. Wzięłam kilka głębokich wdechów. Dyszałam jakbym przebiegła maraton. Spojrzałam na niego. Na twarzy miał szeroki uśmiech. Odwzajemniłam go. Znowu złączył nasze usta. Ale krótko i bardzo czule.

- Och, starczy już tego. Przestańcie – odezwała się Viola. – Powinniście dostać szlaban, albo nie… zakaz na całowanie się itp.

- A co, przeszkadza ci to córciu? – odparł German spoglądając na dziewczynę.

- Nieee… - zaprotestowała szybko. – Tylko patrząc na was takich szczęśliwych, to aż żałuję, że nie zostałam w domu.

- Żałujesz, że jedziesz z nami na Hawaje?

- Żałuję, że nie zabrałam ze sobą Leona – odparła smucąc się lekko.

- Zobaczysz, szybko ten czas minie. Nie obejrzysz się a będziemy z powrotem w Buenos Aires – próbowałam ją pocieszyć.

- Tylko, że prawie tydzień z wami, takimi szczęśliwymi, to chyba za karę. Ja się pytam, za jakie grzechy? – zaśmiała się.

- Och, nie narzekaj. Zrządzisz jak stara baba – zaśmiał się German. Viola spiorunowała go spojrzeniem.

- Hej, dość, bo się jeszcze pokłócicie o byle co. A chyba tego nikt nie chce.

- Masz rację Angie – przyznała dziewczyna.

- Też się z tym zgadzam – dodał German. Splótł nasze dłonie. Oparłam głowę na jego ramieniu.

- Jak chcecie sobie rozmawiać to rozmawiajcie. Ja się chwilę zdrzemnę – rzekłam. – Nie będę ci przeszkadzać, jak tak będę spała na twoim ramieniu? – zwróciłam się do bruneta.

- Nie – odparł uśmiechając się szeroko. – Śpij słodko.

Ucałował mnie w czoło, po czym przyciągnął mnie jeszcze bardziej do siebie. Powoli zamknęłam oczy. Czekałam aż odpłynę do krainy Morfeusza, ale coś daleko było mi do tego. Próbowałam zasnąć bardzo długo. Może nawet minęło pół godziny, albo i więcej. Ale jak sen nie nadszedł, nadal nie nadchodził. Czułam na ramieniu dotyk dłoni Germana. Delikatnie, prawie niewyczuwalnie, głaskał mnie po niej.

- Śpi? – doszedł mnie szept siostrzenicy. Wyczułam jak German lekko się poruszył. Chyba się nade mną pochylił. Po chwili dopiero odpowiedział.

- Tak. Śpi.

- Tato, mogę zadać ci pytanie związane z … - urwała, chyba. Nie dosłyszałam o kogo lub o co jej chodzi.

- Hm… tak – odparł lekko zdziwiony? Bardziej chyba zaskoczony.

- Kiedy jej się oświadczysz? – zapytała już bardziej z entuzjazmem.

- Violu… nie wiem. Chcę żeby to była magiczna chwila – odparł ze spokojem. Nagle poczułam jak zakłada mi niesforny kosmyk włosów za ucho. Pod jego dotykiem nie wiem czemu, ale oddech mi się przyspieszył. Oby tylko tego nie zauważył. Po chwili oddech mi się uspokoił. Ale chwila. Czy Violi chodziło o to kiedy German mi się oświadczy? Być może, ale przecież nie powiedzieli konkretnie o kogo chodzi. Chociaż ja i German jesteśmy ze sobą. To chyba jednak coś znaczy? A może nie?

- Ale wiesz Violu, chyba oświadczę się jej jak wrócimy z Hawai – rzekł jakoś dziwnie.

- Aaa… - odparła też jakoś inaczej.

- Jak sądzisz, Olga przyjmie moje zaręczyny? – zapytał się jej brunet. Co? Olga? Czy ja dobrze usłyszałam? Czy chodzi mu o tą samą Olgę co mam na myśli?

- Może i duży się w Ramallo, ale pewnie głęboko w sercu czuje coś do ciebie.

- Pomożesz mi wybrać dla niej pierścionek?

Gwałtownie otworzyłam oczy i podniosłam głowę. Miałam już dość tego wysłuchiwać.

- Naprawdę? – nie dowierzałam. – Olga?

Nie odpowiedział tylko wybuchnął śmiechem. Violetta tak samo. Uderzyłam go pięścią w tors.

- To nie jest śmieszne – warknęłam. – A ja myślałam, że mnie kochasz najbardziej na świecie.

- Bo tak właśnie jest – odparł spokojnie.

- A co to miał znaczyć ten temat o zaręczynach twoich z Olgą?

- A wiesz, że to nie ładnie podsłuchiwać? – zaśmiał się. zbiło mnie to trochę z tropu. – Zauważyłem, że nie spisz i się domyśliłem, że będziesz uważnie słuchać naszej rozmowy.

- No, ale żeby Olga?

- Uchr… Ty naprawdę Angie myślisz, że tata i Olga, razem? – rzekła Violetta. – Nie rozśmieszaj mnie – dodała błagalnym tonem. – Mi chodziło o was. Chciałam się dowiedzieć kiedy tata ci się oświadczy. Ups..- zasłoniła sobie USA dłońmi. Tak jakby nie mogła tego mówić. Szybko usiadła na swoim fotelu. To co powiedziała na pewno miało większy sens, niż to co usłyszałam. Spojrzałam się na Germana.

- Naprawdę myślałeś o naszych zaręczynach?

- Tak – odparł pewnie. Złapał mnie za dłonie i spojrzał mi prosto w oczy. – Już bym pewnie dawno to zrobił, ale nie wiem co ty o tym sądzisz. Jesteś jeszcze zbyt skryta dla mnie. Nie potrafię odszyfrować niektórych twoich myśli, czynów. Ale wiem, że mamy na to wszystko jeszcze dużo czasu. Mi się nie spieszy, bo nie chcę cię stawiać w trudnej sytuacji. Ale pamiętaj.  K o c h a m  c i ę, a to się nigdy nie zmieni.

- Też  c i ę  k o c h a m – szepnęłam. Złączył nasze wargi w czułym pocałunku.

Na Hawaje dolecieliśmy późnym popołudniem. Wyspy z samolotu wydawały się być przepiękne, ale pomyliłam się. To co widziałam przez okno taksówki różniło się bardzo od wcześniejszego widoku. Bezchmurne niebo, lekki wiaterek i przygrzewające słońce. Prawdziwy raj dla wczasowiczów. Nie mogłam uwierzyć, że spędzę tu aż sześć dni. Sześć dni z Germanem. Coś mi podpowiadało, że już wymyślił co będziemy razem robić.

Staliśmy przed ogromnym domem? Willą? Dom Germana w porównaniu z tym co widziałam przed sobą wydawał się być taki strasznie… tyci. Z dziesięć razy mniejszy. Do głównych drzwi prowadził drewniany podest. Po obu stronach jego stronach rosły prześliczne kwiaty. Miały intensywną barwę i zapach. Dalej posadzone były drzewa o różnych kształtach. Jakoś bardziej nie przyglądywałam się roślinności przed budynkiem. Już i tak była oczarowana krajobrazem. Willa była ogromną, trzypiętrową konstrukcją. Ogromne białe okna rzucały się bardzo w oczy. Dach miał ciemną dachówkę, a cały był pokryty białą farbą. 

Podeszliśmy do jasnych drzwi. German zapukał, a po chwili w progu pojawił się niewysoki, łysy mężczyzna, ubrany w czarny garnitur. Bez słowa nas wpuścił.

- Proszę się nie martwić, bagażami osobiście się zajmę – rzucił i opuścił nas. Dopiero teraz przeniosłam swój wzrok na wnętrze. Wielki salon umeblowany był zarazem nowocześnie i klasycznie. Duża sofa ustawiona była pomiędzy dwoma fotelami, które oddzielał szklany stolik. Naprzeciwko sofy był nieduży kominek elektryczny, nad którym wisiał telewizor plazmowy. Długie firany ozdabiały okna. W prawym rogu salonu znajdował się fortepian, a w lewej części duży, brązowy stół, z krzesłami tego samego koloru. Po przeciwnej stronie były ogromne schody, pomiędzy którymi były wielgachne, dwuczęściowe drzwi. 

- Chodźmy. Moi rodzice pewnie są na zewnątrz, na tarasie – rzekł spokojnie. Objął mnie w tali jedną ręką i pociągnął w prawo, w głąb dużego korytarza. Na końcu znajdowały się otwarte drzwi balkonowe. Violetta nas wyprzedziła i szła przodem podziwiając wnętrze.

- Nie martw się – szepnął mi do ucha German. – Wszystko będzie dobrze.

Spojrzałam na niego. Uśmiechnął się do mnie promiennie. Co może pójść nie tak? W najgorszym wypadku rodzice Germana mnie znienawidzą. Nie ma się czego bać. Przekroczyliśmy próg i znaleźliśmy się na tarasie. Był ogromny, jak wszystko co tu na razie zobaczyłam. Kilka stolików było ustawionych na środku, dwa czy trzy przy barierce. Przy każdym z nich stały po dwa, cztery lub sześć krzeseł. W dwóch dużych donicach rosły „rośliny”. Nie znałam ich, więc się domyśliłam, że to miejscowe. Przy jednym ze stolików siedziała starsza kobieta z starszym mężczyzną. Kobieta ubrana była bardzo elegancko. Była trochę niższa ode mnie. Na twarzy miała tylko kila zmarszczek. Widać, że dbała o siebie. Starszy mężczyzna miał na sobie granatowe spodnie i białą bluzkę polo. Był po wyglądzie bardzo podobny do Germana. No z wyjątkiem koloru oczu i włosów.

- Cześć słońce – starsza kobieta przytuliła do siebie Violettę.

- Cześć babciu – odparła uradowana dziewczyna. – Cześć dziadku – ucałowała policzek mężczyzny.

- Witaj mamo – rzekł German. – Cześć tato – podał ojcu dłoń do uścisku.

- A to kto? – zapytała mama Germana, pokazując na mnie.

- Mamo, tato to jest… - podszedł do mnie i objął mnie jedną ręką w talii, przyciągając do siebie.- … Angie. Angie to jest moja mama Gery i ojciec Clement.

- D-dzień dobry – powiedziałam.

- Angie? Co to za imię? – zakpiła pani Castillo.

- Mamo – chrząknął German. – To jest tylko zdrobnienie, którego i tak każdy używa – próbował mnie bronić w oczach swojej matki.

- Ang…- zaczęłam, ale w słowo wszedł mi ojciec Germana.

- Już nie bądź taka uszczypliwa i drobiazgowa, kochanie – zwrócił się do żony. – Może lepiej zajmiesz się swoja wnuczką – wskazał na Violettę.- Pokaż jej dom, ogród.

- Uhr… - bąknęła kobieta. – Chodź Violu, oprowadzę cię po domu. Może gdzieś się znajdą zdjęcia twego taty z młodości – zaśmiała się kobieta po czym wraz z Violą znikły za drzwiami.

- Miło mi cię poznać, Angie – rzekł pan Clement. – Przepraszam za żonę. Ona… ona po prostu tak ma – westchnął.

- Nic się nie stało – zapewniłam go. Ojciec Germana był przeciwieństwem swojej żony. Podobnie jest też tak między mną a Germanem. W niektórych sprawach różnimy się bardzo.

- Zrobiliście Man, a na pewno mi miłą niespodziankę przylatując tu wcześniej.

- Może pan podziękować swojemu synowi. To on mnie przekonał bym z nim tu przyleciałam – rzekłam przypominając sobie jak długo German mnie męczył bym leciała z nim i Violą. Ale też i czego do tego użył. Uśmiechnęłam się na myśl o wspomnieniu.

- Nie dziwię się. potrafi być przekonujący, nie powiem – zaśmiał się ojciec Germana.

- I to bardzo – szepnęłam do ukochanego. Ten tylko szeroko się do mnie uśmiechnął.

- Może wejdziemy do środka – pokazał na dom. Równocześnie z Germanem przytaknęliśmy i udaliśmy się za jego ojcem. Z salonu dobiegł mnie głos rozmowy. Violetty i Gery, mamy Germana. Od razu jak nas zobaczyły zakończyły rozmowę.

- O czym tak zawzięcie dyskutowałyście, zanim się pojawiliśmy?- zapytał się pan Clement.

- A o tym i o tam tym – odparła wymijająco matka Germana.

- Tato nie mówiłeś, że grałeś w zespole muzycznym – rzekła Viola.

 - Naprawdę? – zdziwiłam się. spojrzałam się na bruneta.

- To było dawno temu i chwilowe – odparł mój ukochany.

- Chwilowe? – zakpiła Gery. – Przez dobre parę lat istniał wasz zespół.

- A na czym grałeś?

- Gitara.

- I to niby ja jestem skryta – mruknęłam mu na ucho szeroko się uśmiechając.

- Jest remis. Pasuje? – zaśmiał się cichutko.

- Owszem – delikatnie musnęłam jego usta. – I to bardzo – dodałam.

- A ty co o tym sądzisz, German? – odezwał się pan domu. Najwidoczniej o czymś rozmawiali. A my ich nie słuchaliśmy, tylko zajęliśmy się sobą. German, podobnie jak ja, nie wiedział o co chodzi.

- Och dobra, dziadku. Tata i Angie byli jak zwykle zajęci sobą i nas nie słuchali – zaśmiała się moja siostrzenica. 

- Violetto – upomniał ją German.

- No co? – naburmuszyła się. – Mówię prawdę – zaśmiała się. German już chciał coś odpowiedzieć córce, ale go powstrzymałam.

- Ej, spokój. Chcecie się kłócić na wakacjach i to o taką błahostkę – zwróciłam się do nich.

- Przepraszam – rzekła spokojnie Viola.

- Ja też – dodał German. Nagle do ojca Germana podszedł wysoki, niewiele starszy od niego, mężczyzna i szepnął mu coś na ucho.

- Przepraszam. Mam pilny telefon – zwrócił się do nas. Odszedł w głąb korytarza. – Rozgośćcie się – dodał zanim zniknął nam z oczu.

- Maksymilianie – zawołała pani Gery. Po ułamku sekundy przyszedł ten sam mężczyzna, który miał się zająć naszymi bagażami.

- Wołała pani? – rzekł miło.

- Tak. Pokaż Violetcie i Germanowi ich pokoje – pokazała mu wymienionych. – Ążi – przekręciła moje imię. Tak samo jak Gregorio.

- Angie – poprawił ją German.

- Tak – machnęła dłonią. – Chciałabym chwileczkę z tobą porozmawiać. W cztery oczy – podkreśliła.

- Hm… dobrze – odparłam. German zdjął swoją dłoń z mojej talii i razem z córką udał się za Maksymilianem, prawymi schodami na górę.

- I jak podoba ci się wyspa? – spytała.

- Jest prześliczna. Tak samo jak pani dom.

- Wiem, jest cudowny – zrobiła na chwilę pauzę. – Od dawna jesteś z Germanem? Jak się poznaliście? Kochasz go? Czy wolisz jego pieniądze? – wypaliła jak armata, błyskawicznie.

- Yyy… - byłam lekko zaskoczona jej bezpośredniością. Nie wiedziałam na, które pytanie jako pierwsze odpowiedzieć.

- Nie jąkaj się tylko odpowiadaj – warknęła. Wzięłam głęboki wdech.

- Po pierwsze : jestem z Germanem już ponad pół roku. Po drugie : poznaliśmy się w pracy. Po trzecie : nigdy bym nie była z kimś ze względu na pieniądze. Ja bym tak nie mogła żyć. A, i tak, kocham pani syna. Jeżeli to pani przeszkadza, to już jest tylko i wyłącznie pani problem, bo ja nie pozwolę by cokolwiek lub ktokolwiek nas rozdzieliło! – wypaliłam.

- To się jeszcze okaże – powiedziała przez zęby.

- Czy pani mi grozi? – spytałam.

- Ostrzegam. Ja tylko cię ostrzegam.

- Dobrze wiedzieć – mruknęłam do siebie.

- Jak wróci Max, to zaprowadzi cię do  t w o j e g o  pokoju. Rzeczy już tam na ciebie czekają. Rozpakuj się, rozgość. I życzę udanego pobytu – uśmiechnęła się złośliwie i zniknęła w długim korytarzu. Ale tak jak mówiła po chwili przyszedł Max i zaprowadził mnie do pokoju. Poszliśmy nie prawymi, a lewymi schodami. Udaliśmy się aż na poddasze.

- Pani pokój znajduje się na końcu korytarza – rzekł.  –Udanego pobytu – dodał i zszedł po schodach. Stałam u ich szczytu. Przede mną był długi korytarz, u którego końca był mój pokój. Korytarz był dość duży. Po obu stronach znajdowały się brązowe drzwi. Doszłam do swoich i powoli je otworzyłam. Weszłam do środka. Pokój wydawał się być dość duży. Na ścianie po lewo od drzwi ciągnęło się przez całą długość, wielgachne okno. Naprzeciwko okna było duże, dwuosobowe łóżko, przy którym stały moje walizki. W końcu pokoju znajdowała się szafa, obok której stała, od kompletu, komoda. Wszystkie meble były takiego samego koloru jak drzwi. Podeszłam do łóżka, zdjęłam torebkę i usiadłam. Pozostałe trzy ściany były czystko zielone jak trawa. Panele na podłodze były za to jasne. Dopiero teraz zauważyłam, że w pokoju są drugie drzwi. Podeszłam i otworzyłam je. Moim oczą ukazała się łazienka. Miała prostokątny kształt. Po prawo była toaleta. Wzdłuż dłuższej ściany była duża wanna, a po lewo od niej, prysznic. Wzdłuż drugiej ściany stały trzy niewysokie szafki, pomiędzy którymi była usytuowana umywalka. Nad nią było duże lustro (długie jak szafki). Wyposażenie było białe, a płytki na ścianach odcienia beżowego. Na podłodze były lekko ciemniejsze. Wróciłam z powrotem do pokoju. Wzięłam walizki i zaczęłam się rozpakowywać.

Po jakimś czasie ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę! – krzyknęłam nie odchodząc od zajęcia. Już prawie byłam rozpakowana. Zostało tylko kilka rzeczy. Drzwi się otworzyły i „gość” wszedł do środka. Po chwili poznałam, że to German, gdyż w powietrzu wyczułam zapach jego intensywnych perfum. – Siadaj, zaraz kończę – rzekłam chowając bieliznę do jednej z szuflad komody.

- To może ci pomogę – szepnął mi na ucho zerkając przez moje ramię.

- Nie, nie trzeba – uśmiechnęłam się i zamknęłam szufladę.

- Nie mogę się doczekać kiedy cię w tym zobaczę – objął mnie w talii.

- Aż taki jesteś ciekawski?

- Yhy – mruknął. Zaśmiałam się lekko.

- Pozwolisz mi się do końca rozpakować? – spytałam.

- Oj nie wiem, nie wiem – pokręcił głową. – Chodź – złapał mnie za dłoń i zaczął ciągnąć do drzwi. – Później dokończysz.

- Nie German – zatrzymałam się. – Zrobię to teraz. To jest tylko parę rzeczy. Chwila moment i jestem do twojej dyspozycji – zapewniłam go.

- Och, dobrze – zgodził się. przyciągnął mnie do siebie i złożył na moich ustach czuły pocałunek. – Będę czekał w salonie – dodał i wyszedł. Szybko wypakowałam ostatnie rzeczy, przejrzałam się w łazience w lustrze i po dziesięciu minutach zeszłam do salonu. Czekał tam na mnie German. Na szczęście nikogo oprócz nas nie było.

- To co takiego zaplanowałeś? – spytałam podchodząc do ukochanego.

- Nic – odparł. Zdziwiłam się. Myślałam, że zaplanował, a tu „nic”. – Będziemy robić wszystko spontanicznie. Robimy co chcemy w danej chwili – dodał.

- A co chcemy w tej chwili? – zapytałam zarzucając ręce mu na szyję. Spojrzałam mu prosto w oczy.

- Hm… a jak myślisz? – droczył się ze mną. Przyciągnęłam go do siebie jeszcze bardziej i złączyłam nasze usta. Wplotłam dłonie w jego włosy. Kochałam się nimi bawić. German gładził moje plecy. Każde kolejne muśnięcie stawało się coraz bardziej agresywne.

- Chodź – szepnął odrywając się nagle i ciągnąc mnie w stronę tarasu.

- German, ale gdzie idziemy? – zapytałam zdezorientowana sytuacją.

- Coś ci pokażę – rzekł entuzjastycznie. – Ale najpierw muszę ci zasłonić oczy – przez chwilę nad czymś myślał.

- German, ale to nie jest konieczne. Nie musisz mi niczego pokazywać tak nagle.

- Wiem – widocznie mnie nie słuchał. Poluzował krawat i go zdjął. – Może to nie jest jakaś dobra opaska, ale niczego innego nie mamy – rzekł spoglądając na rzecz. – Pozwolisz, że ci zawiążę? – spytał.

- Nie wiem czy…- wahałam się.

- Zaufaj mi – poprosił. – Tam gdzie cię zabieram jest przepięknie. Spodoba ci się. A tym bardziej, o tym miejscu wiem tylko i wyłącznie ja.

- To może lepiej niech tak zostanie – wypaliłam szybko.

 - Ale ja chcę ci to miejsce pokazać – nalegał.

- Dobrze, dobrze, dobrze… - zgodziłam się. Stanął za mną i zawiązał mi oczy. Nic nie widziałam. Nic a nic. Teraz byłam jedynie zdana na ukochanego. Objął mnie jedną ręką w talii a drugą trzymał moją dłoń. Zrobiłam powoli jeden krok.

- Hej, nie bój się – zaśmiał się. – Jestem przy tobie tu.

- Yhy – pokiwałam głową. Powoli wyszliśmy z domu. Dalej nie wiedziałam gdzie idziemy.

- A powiedz. Kiedy reszta twojej rodziny ma przyjechać?- spytałam odwracając głowę w jego stronę.

- Dokładnie to nie wiem. Na pewno wszyscy do soboty się pojawią – zaśmiał się. Dalej szliśmy w milczeniu. Cały czas myślałam gdzie mnie German może prowadzić. Na pewno to było coś co nie było planowane. A raczej tak sądziłam.

Zeszliśmy z żwirowej ścieżki i szliśmy bodajże po trawie, gdyż czułam że coś mnie łaskocze w okolicach kostek.

- Daleko jeszcze? – odezwałam się w końcu.

- Już prawie jesteśmy – uśmiechnęłam się na te słowa. Nie to, że mnie bolały nogi, co to, to nie , tylko miałam już dość tej opaski na oczach. Nagle German się zatrzymał. Zrobiłam to samo. Lekko mnie obrócił w lewo.

- Jesteś gotowa? – szepnął mi do ucha stojąc za mną. Kiwnęłam twierdząco głową. Odwiązał supełek i opaska zleciała mi z oczu. Straszna jasność przez chwilę mnie oślepiła. Mrugnęłam kilkakrotnie powiekami. Wzrok po chwili przyzwyczaił mi się do blasku słońca. Dopiero teraz mogłam przyjrzeć się otoczeniu. Zniknęły jakiekolwiek budynki, a za to przed sobą miałam piękny, zielony krajobraz. Wciągnęłam powietrze. Zapach trawy. German złapał mnie za dłoń i obrócił o sto osiemdziesiąt stopni. W oddali, przede mną znajdowało się duże, błękitne jezioro. Za nim rosło kilka jakiś tropikalnych drzew. Staliśmy na środku przepięknej polany. Zaczęłam się rozglądać. Chciałam się przekonać czy czegoś nie ominęłam. Po chwili mój wzrok zatrzymał się na Germanie. Uśmiechał się i cały czas mi się przyglądał.

- I jak? Podoba ci się tu? – zapytał. Chciałam coś powiedzieć, ale nie potrafiłam złożyć słów w zdania. Po prostu nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Widok był oszałamiający. Zarzuciłam mu ręce na szyję i wtuliłam się w niego.

- Bardzo – szepnęłam.

- To się cieszę – mruknął. – Chodź – dodał ciągnąc za sobą.

I tak przez jakiś czas spacerowaliśmy wolno po polanie wtuleni w siebie. Co dziwne, nie rozmawialiśmy za wiele. Praktycznie nic. Wymieniliśmy parę zdań na temat tego miejsca. Na temat jak tu jest pięknie.

- Mówiłam już jak tu jest pięknie? – zerknęłam na Germana. Przystanęliśmy niedaleko jeziora.

- Tak. Chyba z tysiąc razy.

- To powiem tysiąc pierwszy – zaśmiałam się. – Tu jest pięknie.

- Bez ciebie by tak nie było – mruknął mi do ucha. Lekko się zarumieniłam. Nagle German zaczął odpinać swoją koszulę. Zdziwiłam się.

- No dalej. Rozbieraj się. idziemy pływać.

Zdjął koszulę i spojrzał na mnie.

- Ja nie idę – odparłam stanowczo.

- No chodź – prosił mnie.

- Nie. I nawet nie próbuj mnie przekonywać na te swoje sposoby – pogroziłam mu palcem.

- Nie wiesz co tracisz – mruknął do mnie i już w samych czarnych bokserkach zbiegł po zboczu. Wyglądał bardzo seksownie. Po chwili zanurzył się w błękitnej wodzie. Podeszłam bliżej i przysiadłam na ziemi. Zdjęłam buty. Zaśmiałam się pod nosem z pomysłów Germana. Oparłam ramiona na kolanach i obserwowałam ukochanego.

- Może już wystarczy? – krzyknęłam po jakimś czasie. German zatrzymał się i pływał w miejscu. Spojrzał na mnie. Powoli wyszedł z wody. Kropelki wody spływały mu po całym ciele, a słońce je oświetlało, że aż pragnęłam by wcale się nie wycierał czy schnął. Ręką przeczesał mokre włosy. Uśmiechnął się szeroko i usiadł obok mnie.

- Tylko nawet nie próbuj mnie dotknąć – pogroziłam mu. Zaśmiał się z tego.

- A co się stanie jak cię dotknę? – szepnął przybliżając się bardziej do mnie.

- Nie chcesz wiedzieć – pokręciłam głową.

- A jak chcę? – drażnił się ze mną. I to znowu. Nagle wziął mnie na ręce i wstał.

- German!- warknęła. – Postaw mnie!

- Rada na przyszłość. Jestem dość ciekawski. A tym bardziej niewiadomych – ruszył w stronę jeziora. Spojrzałam to na wodę to na Germana. Zrozumiałam co chce zrobić. Zdradził go ten łobuzerski uśmiech. Chciał mnie wrzucić do jeziora!

- German… proszę… nie… - próbowałam mu się wyrwać. – German! Nie, nie, nie!

Ale on mnie nie słuchał. Wszedł do wody i mnie w nią wrzucił. Zanim zanurkowałam zdążyłam tylko krzyknąć:

- Aaa!

A po chwili byłam już po wodą. Szybko jednak się wynurzyłam. Wzięłam głęboki wdech. Przetarłam twarz dłonią i zaczęłam się rozglądać za Germanem. Płynął ku mnie śmiejąc się.

- Czyś ty zgłupiał? – krzyknęłam zła. Zaczęłam płynąć do brzegu, ale w Polowie drogi, złapał mnie za nadgarstek. Przybliżył się do mnie.

- Na twoim punkcie – szepnął i mnie pocałował. Byłam tym lekko zszokowana. Pomyślałam jednak czemu by nie rozkoszować się chwilą. Tym bardziej żadna trzecia osoba nam nie przeszkodzi. Odwzajemniłam czuły pocałunek. Wplotłam dłonie w włosy Germana. Bawiłam się nimi tarmosząc je we wszystkie strony. Czułam jak na plecach błądzą jego dłonie. Z każdym muśnięciem powiększałam pocałunek. Teraz nasze języki walczyły o dominację. Pożądanie rozpruwało mnie od środka. Dłońmi zjechałam po Germana twarzy, szyi i zatrzymałam je na jego klatce piersiowej. Delikatnie ją gładziłam. German wplótł dłonie moje włosy i odchylił moją głowę do tyłu. Lekko przygryzł moją dolną wargę. Jęknęłam z rozkoszy.

- Nadal jesteś na mnie zła? – spytał obejmując mnie w talii.

- Hm… - westchnęłam. German pochylił się i złożył kilka namiętnych pocałunków na mojej szyi.

- Nie. nie gniewam się – uśmiechnęłam się.

- To się cieszę – szepnął mi do ucha. Jednym płynnym ruchem wyciągnął moją bluzkę z spodenek i zdjął ją ze mnie. – I tak ci się nie przyda taka mokra. A za to na słońcu wyschnie – rzekł widząc moją zdumioną minę na to co zrobił.

- Naprawdę?

- Tak – odparł i krótko mnie pocałował. Złączył nasze dłonie i ruszyliśmy w stronę brzegu. Przysiadłam na trawie i obserwowałam Germana. Kładł moją mokrą bluzkę na jednej z gałęzi drzewa tak by padały na nią promienie słońca.

- Zdejmuj spodenki – rzekł władczym tonem.

- Co proszę? – oczy o mało co nie odleciały mi na orbitę.

- Zdejmuj spodenki, bo są całe mokre.

- To, że są mokre to dobrze wiem. Wiem też czyja to wina – przymrużyłam oczy.

- Nie bawimy się w czyja to wina, dobra?

- Dobra – bąknęłam.

- A teraz zdejmuj te spodenki – myślałam, że już skończyliśmy ten durny temat. – I nie patrz tak na mnie. Mając je na sobie one prędko nie wyschną. A tym bardziej, że jeszcze nie raz zmuszę cię byś weszła do wody – spojrzał na mnie poważnie. Czyli nie kłamał. Na pewno nie kłamał. Dźwignęłam się z ziemi i szybko zdjęłam mokrą część garderoby. Stałam przed nim tylko w czerwonym staniku i czarnych majtkach.

- Zadowolony? – spytałam podając mu rzecz.

- I to bardzo – uśmiechnął się pokazując rząd białych zębów. Położył spodenki obok mojej bluzki i wrócił do mnie. – Pięknie wyglądasz.

- Ha ha – zaśmiałam się sucho.

- Ale ja mówię prawdę – objął mnie w talii i oparł swoje czoło o moje. Zamknęłam oczy. – Kocham cię, Angeles.

- Ja ciebie też kocham, Germanie – odparłam.

Resztę wspólnego czasu spędziliśmy pływając w jeziorze, z przerwami na pocałunki i okazywanie sobie uczuć. Gdy zachodziło słońce za horyzont, czekaliśmy jak ostatnia kropla wody na naszych ciałach wyschnie.

- Chciałabym żeby czas się zatrzymał w miejscu – szepnęłam wpatrując się w zachód słońca.

- Ja też – odparł German. – Chodźmy. Twoje rzeczy pewnie już dawno wyschły.

Humor go nie opuszczał. Ubrałam się, German zrobił to samo i ruszyliśmy w drogę powrotną. Teraz na szczęście nie musiałam mieć zasłoniętych oczu. Ukochany obejmował mnie ramieniem i prowadził do willi. Pod stopami hałasował piasek, a ja czułam się jakby ktoś spełnił moje najskrytsze marzenie. Choć może to właśnie spędzenie czasu z Germanem i tylko z nim, było tym moim marzeniem.

******

Hola, hola, hola!!!

Witam kochanych czytelników... 

Trochę musieliście poczekać na nowy post, ale czas nie jest moim przyjacielem... 

Dużo się działo, ale nie będę pisać, bo się zbyt mocno rozpiszę i dorównam długością jednorazówce...

Oto przed wami pierwsza część tej (już mówię z góry) długaśnej jednorazówki... Będzie dużo się działo. Będą takie zwroty akcji, że ho ho ho... Ile będzie dokładnie części to nie wiem. Mam jak na razie połowę kolejnej, ale wszystko może się zmienić. 

A jak sądzicie, czego dotyczy "Lepiej późno niż wcale"???

Ale w tej części nasłodziłam. Tyle Germangie.... czego więcej do szczęścia :D

Ale za to nie możecie napisać, że nie było Germangie.... Hehheeee.... 

No i tak się rozpisałam. Jak nie na jeden temat to na drugi...

A tak na koniec, wielkie THANK YOU VERY MUCH dla cierpliwych... 

I zachęcam do komentowania, czytania(to chyba na pierwszym powinno być, ale kit) i motywowania... 

Ps. Ej, lepiej mi idzie pisanie w pierwszej czy trzeciej osobie? Zależy mi na waszej opinii i zdaniu bo myślę nad przyszłymi rozdziałami i chcę wiedzieć jak wolicie.

A rozdział niebawem ;)

Pozdrawiam - Sanna :)
Gdyby co, to nadal jaaa - Pitowaaa...