Rozdział 15

(…) - Angie! – usłyszały. Spojrzały w stronę skąd pochodził głos. Angie nie mogła uwierzyć własnym oczom. Przed nią stał Pablo. Pablo Galindo – jej przyjaciel jeszcze ze Studia 21 w Buenos Aires. Znali się bardzo dobrze. Od czasu kiedy Angie wyjechała do Madrytu, kontakt niestety im się urwał. Chłopak podbiegł do blondynki i mocno przytulił ją do siebie.

- Angie – powtórzył z wielką ulgą.

- Pablo – odparła Radoście. Wywinęła się z ramion przyjaciela i spojrzała na niego. – Pablo, ale… co ty tu robisz? Jak? – zaczęła go wypytywać. Dziwiła się, że jej przyjaciel jest w Madrycie a nie w rodzinnym mieście gdzie się ostatnio żegnali.

- A czy to ważne – uśmiechnął się ukazując rząd zębów.

- Ekh… - chrząknęła Patricia. Dopiero teraz Angie przypomniała sobie, że przyjaciółka stoi tuż obok niej.

- Pablo to jest Patricia, moja przyjaciółka… - wskazała na dziewczynę.

- Chyba najlepsza przyjaciółka – podkreśliła czarnowłosa. Wyciągnęła rękę do Pabla.

- Patricia to jest mój przyjaciel, jeszcze z Buenos Aires, Pablo – chłopak uścisnął wyciągniętą dłoń.

- Miło mi – tylko tyle rzekł. – Angie… masz chwilę? – zwrócił się do blondynki.

- Yyy… - pokazała mu na torby.

- Uhr… - westchnęła Patricia. – Proszę, masz ją na wyłączność – wzięła torby Angie w dłonie. – Do akademii nie jest daleko, poradzę sobie.

- Dzięki – uśmiechnęła się promiennie do niej Angie.

- Tylko ma wrócić trzeźwa i przed dwudziestą – zaśmiała się Patricia i pogroziła mu palcem Pablu. – Pamiętaj!

- He… He… - zaśmiała się sztywno blondynka. – Bardzo śmieszne – szybko spoważniała. Złapała Pabla za ramię i pociągnęła. – Chodźmy lepiej.

- Taaak – zaśmiał się.

Szli alejkami parku, rozmawiając i wspominając stare czasy.

- Fajna ta twoja przyjaciółeczka – przyznał w pewnej chwili. – Jak na pierwszy rzut oka.

- Patricia jest… oryginalna. Ma bardzo dziwną, w dobrym znaczeniu tego słowa, osobowość.

- Niech zgadnę. Jest zabawna, nadpobudliwa i wszędzie jej pełno – wyliczył jej.

- Ej, skąd to wiesz? – zdziwiła się.

- Zgadywałem – odparł niewinnie, robiąc głupkowaty uśmiech

- He… He… wszechwiedzący Pablo się pojawił.

- Ale to akurat prawda.

- Ah tak – zatrzymała się i spojrzała na niego. – To o czym teraz myślę, Wszechwiedzący Pablo?

- O tym, że jestem zabójczo przystojny i boisz mi się o tym powiedzieć – uśmiechnął się łobuzersko, pokazując białe zęby.

- Ale z ciebie skromniś- prychnęła i ruszyła dalej alejką.

- Panna obrażalska – mruknął pod nosem. Jednak Angie tego nie usłyszała.

- A tak w ogóle, to co ty robisz w Madrycie?

- Przyleciałem odwiedzić starą przyjaciółkę.

- Taaa… jasne… - nie wierzyła mu.

- Po części to jest prawda.  Jakiś czas temu Antonio, dyrektor Studia…

- Przecież wiem kim jest Antonio – wtrąciła.

- … przekazał nam informację, że będzie wyjazd do Madrytu. To pomyślałem, że przylecę, odwiedzę starą kumpelę, która przez cały ten czas, nie kontaktowała się ze mną. Nawet nie wiedziałem, że w zeszłym tygodniu byłaś w Buenos Aires. Dopiero zobaczyłem cię na pogrzebie z Germanem… - urwał widząc łzy w oczach Angie. Nagle pożałował tego co powiedział. Powinien najpierw pomyśleć a później mówić, a nie na odwrót. – Angie… ja przepraszam… - wyjąkał. Przeczesał włosy dłonią. Nie wiedział co ma zrobić czy powiedzieć. – Ja nie powinienem…

- Tak. Nie powinieneś – odparła stanowczo, zaciskając mocno pięści, że paznokcie wbijały jej się w skórę, zostawiając po sobie słabe ślady. Ale to sprawiało, że choć trochę powstrzymała się przed rozpłakaniem się przy Pablu i przechodniach.

- Yyy… ja… yyy… przykro mi z powodu Marii – powiedział w końcu. Cały czas myślał czy ma to powiedzieć, czy też nie. Angie nic nie odpowiedziała. Patrzyła się przed siebie, gdzieś w dal. Przez chwilę zapanowała cisza.

- Jak się trzymasz? – zapytał się Pablo niepewnie.

- A nie widać! – warknęła. – Świetnie!

- Ej… ale nie musisz się tak wydzierać- przyjął pozycję obronną, jakby za chwilę Angie miała go zaatakować. – Ja się tylko spytałem jak się masz z tym wszystkim, a ty na mnie naskakujesz.

- Zadajesz takie głupie pytania. Jak się masz? – zakpiła. – A twoim zdaniem jak się niby mam czuć. Straciłam siostrę, straciłam Marię – potok łez wydobył się z oczu Angie, spływając po policzkach. Pablo bez słowa podszedł do niej i przytulił ją do siebie jak najmocniej. Jeszcze bardziej zaczęła płakać.

 - Nie płacz, Angie, nie płacz – błagał ją, gładząc delikatnie jej plecy. – Cii… Wszystko będzie dobrze – chciał ją podnieś na duchu. Oboje jednak wiedzieli, że to są tylko puste słowa. – Hej, proszę Angie, proszę nie płacz – próbował ją uspokoić. Jednak widząc, że Angie go nawet nie słucha, odpuścił sobie to. – A wypłacz się porządnie – westchnął przytulając dziewczynę jeszcze bardziej do siebie.

Stali tak przez jakiś czas. Żadne z nich nie sprawdzało, która jest godzina. Nawet nie zamienili zdania. Przechodnie mijali ich przyglądając im się uważnie. Jednak z każdą minutą było coraz mniej spacerujących czy wracających z pracy osób. Słońce za to było coraz niżej i już za chwilę, za moment, miało się schować za horyzont, dając szansę pojawieniu się granatowemu niebu z niezliczonymi gwiazdami. Wiatr się ochłodził, a jego siła lekko się zwiększyła.

Płacz Angie powoli ucichł, a oczy przestały produkować łzy. Wyrównała swój oddech i wyplątała się z objęć Pabla. Spojrzała na niego, słabo się uśmiechając. Złapała jego dłonie. Nadal były ciepłe, a skóra delikatna.

- Dziękuję – szepnęła. Pocałowała go czule w policzek. – Pa.

I odeszła zostawiając go samego. Jakoś nie potrafiła mu nic więcej powiedzieć. Szybkom krokiem wróciła do akademii. 

******

Rozdział króciutki, niestety :( 

Nudny też...

Ale jest :) 

A u góry jest mała ankietka dotycząca rozdziałów. 
Proszę o zapoznanie się z nią i głos...
Od jej wyniku będzie zależeć to co dodam jako następne, czy jednorazówki część 2 czy rozdział 16
A teraz zachęcam do komentowania, motywowania i itp.


Pozdrawiam - Sanna :D