Jednorazówka : „Oddana swej miłości - na śmierć i życie”

Na wstępie przepraszam, że nie ma rozdziału, który sobie siedzi w moim zeszycie i czeka aż łaskawie go przepiszę. Dziś tak jak tytuł tego posta, prezentuję moja pierwszą jednorazówkę. Jest trochę stara, bo dawno ją pisałam. A jak będziecie czytać włączcie sobie tę "muze": sad

+ Dedykuję to (czyt. jednorazówkę) osobie, która jako jedyna śmiała się z tego fragmentu: "-Ale jak to? Gdzie?" - Domi poczuj się zaszczycona ;)



Jak można opisać to co ona teraz czuła? Smutek, rozpacz, żal. Wściekłość na siebie, że to nie była ona a on, że to ona go straciła, bez pożegnania, bez ostatniego „kocham Cię” wymawianego bez sił, ale z wielka miłością. Wciąż do niej to nie dochodziło co mówili jej bliscy. Nie wierzyła, że jej ukochany mógł zginąć. Powtarzała sobie, że żyje, że przeżył dla niej, że za chwilę przejdzie przez próg domu i ją przytuli. Wierzyła w to bezgranicznie.

Wróciła do pracy, do codzienności. Cieszyła się z tego, bo tylko tam potrafiła zapomnieć o tym, że jej ukochany nie wróci. Jednak, gdy wracała do domu, do jego domu, wszystko powracało. Pierwsze spotkanie, wyznanie sobie miłości, ich pierwszy pocałunek i to co najgorsze. To jak dowiedziała się, że statek, którym  płynął zderzył się z górą lodową. A co straszniejsze, że jej ukochany było podawany na liście osób, które zginęły. Cierpiała i nikt nie potrafił jej pomóc. Nikt.

Pewnego dnia wróciła wcześniej z pracy. Dom był pusty. Wszyscy gdzieś wyszli, byli zajęci swoim życiem. A ona została sama w bólu. Poszła do kuchni. Otworzyła szufladę i wzięła pierwsze lepsze tabletki. Zabrała szklankę z wodą i poszła do salonu. Usiadła na kanapie, z pudełka wyciągnęła listek tabletek. Szklane uniosła jak do toastu.

-Twoje zdrowie mój ukochany. Już niedługo się spotkamy.- rzekła, po czym wzięła pierwszą tabletkę. Później kolejne, aż opróżniła cały listek.

Podeszła do regały ze zdjęciami. Wzięła fotografię, na której byli razem.

-Poczekaj na mnie. Zaraz będę obok Ciebie i już nikt ani nic nas nie rozdzieli.

Wtem poczuła straszny ból głowy. Ramka ze zdjęciem upadła na podłogę i się rozbiła. Nagle upadła. Czuła ból nie do zniesienia. Oczy miała na wpół zamknięte. Leżała tak przez dłuższy czas.

Nagle ktoś wszedł do domu. Było to wysoki, umięśniony mężczyzna. Podbiegł do niej i próbował ją przebudzić.

-Kochanie! Obudź się! to ja.- rzekł, a w jego głosie było słychać zdenerwowanie i szczęście, że ją widzi. Ona nie odpowiedziała, tylko się do niego lekko uśmiechnęła. Wtem poczuła jak kolejna fala bólu w nią uderza. Tym razem w brzuch.

-Cooo… się dzieje?- zapytał już cały w nerwach.

-Odchodzę.- odrzekła prawie niesłyszalnie.

-Ale jak to? Gdzie?- rzekł, a po jego policzku spłynęła jedna, jedyna łza.

-Tam gdzie ty już miałeś czekać.- po jej twarzy popłynęły strumienie słonych łez.

-Nie pozwolę Ci odejść! Nie teraz!- krzyczał, myśląc, że to coś zmieni. Wziął ja w ramiona i przytulił jak najmocniej, tak jakby chciał jej pokazać, że nie pozwoli jej odejść.

-Tego już… - wzięła oddech i mówiła dalej.- tego już nie zmienimy. Za późno.- widać było po niej, że nie chce tam iść. Nie teraz kiedy jej książę żyje i jest przy niej. Zauważył na stoliku za nią pusty listek tabletek. Domyślił się, że jego ukochana, gdy tam mocno cierpiała, chciała popełnić samobójstwo, by być z nim. By mogli być razem na wieki. Spojrzał na nią, nic nie odpowiedziała, tylko kiwnęła głową twierdząco. Wiedział, że za chwilę ona od niego odejdzie. Wziął ją na ręce i ułożył na kanapie. Sam przykucnął przy niej, przy jej twarzy by móc jeszcze raz spojrzeć w jej oczy. Złapał ją za dłoń i patrzył. Patrzył na nią, w jej dwa kryształki, widział w nich jak cierpi. Dla niego i przez niego.

Kolejna fala bólu przeszła ją. Dźwigała krzyż tak ciężki, że krzyczała z bólu.

Oddychała coraz ciężej, a serce biło jej jak oszalałe. Uniosła się lekko, ręce przełożyła na ramiona ukochanego. Pocałowała go. On bez sprzeciwu odwzajemnił pocałunek ukochanej, którą całuję po raz ostatni w życiu. Na początku delikatnie, ostrożnie, później coraz bardziej namiętniej. Ten pocałunek oddawał to co do siebie czuli. Ona już z coraz większym trudem łapała powietrze do płuc. Wziął ją w ramiona. Nie chciał patrzeć jak za niedługi czas zamknie swe oczy na zawsze.

Pamiętaj. Tylko Ciebie kocham.- rzekł smutny, zrozpaczony.

-Ja też Cię kocham. Pamiętaj będę na Ciebie czekać  u bram nieba.- rzekła po czym, jej bicie serca zagłuszyło się w ciszę. Nie czuł jej kiera, jej oddechu. Bał się spojrzeć w jej oczy. W oczy, które nie miały życia, które straciły ten blask.

Nadal ją przytulał. Nie chciał jej puścić. Miał nadzieję, że gdy to zrobi zobaczy jej radosny uśmiech. Nie patrząc na jej twarz, ułożył ją na kanapie. Wyglądała jakby spała. Oczy miała zamknięte i się nie ruszała. Ale brakowało czegoś. Oddechu, który by to potwierdził, że to sen i zaraz się zbudzi. Niestety się nie budziła. To co najgorsze sprawdziło się. cierpiał. Cierpiał jak ona, gdy się dowiedziała, że on nie żyje. Tylko, że tym razem to prawda. I nikt tego nie zmieni. Ona po prostu. Odeszła. 

Wiem. Koszmarny tekst. Żałujecie pewnie, że czytaliście. Rozdział pojawi się w miarę moich możliwości jak najwcześniej. 

Mam jeszcze jedną coś podobną, chodź nie bardzo jednorazówkę, też bez podania imion bohaterów i się zastanawiam czy nie dodać, ale w dwóch wersjach - oryginalnej i przerobionej na Germangie. Co sądzicie. Piszcie, bo to od was zależy.

Pozdrawiam - Pitowaaa :)